Ahmet Efe

Bağcılar çubuk dikiyorlarmış. Hoca yanlarına gelmiş. Bir müddet çalışmalarını seyrettikten sonra:

– Yahu demiş, beni de dikin! Bakalım nasıl bir meyve vereceğim?

Adamlar kocaman bir çukur kazıp yarı beline kadar gömmüşler Hoca’yı. Bir yandan da neşeli neşeli gülüyorlarmış.

Aradan bir kaç saat geçmiş. Hoca’nın canı sıkılmaya başlamış. Sonra binbir güçlükle debelenerek çıkmış topraktan.

– Ne oldu Hoca? demişler, bu acelenin aslı ne?

– Ne olacak demiş Hoca, yerimi beğenmedim. Yerini beğenmeyen ağaç tutar mı, meyve verir mi hiç?!

Moğollar, bir kasırga gibi esip Anadolu’yu yakıp yıkmış ve Akşehir’de konaklamışlar. Hiç kimse sevmiyormuş onları. Tabii bizim Nasreddin Hoca da...

Bir gün Moğol valisi ile hamamda beraber yıkanırlarken vali sormuş:

– Söyle bakalım Hoca efendi, demiş. Kaç akçe ederim ben?

Hoca şöyle bir bakıp:

– Elli akçe diye cevap vermiş.

– İnsaf et demiş vali, üzerimdeki peştemal eder elli akçe...

Hoca yüreğindekini dışarıya dökmüş:

– Evet demiş, ben de zaten onun değerini söyledim size!

Bir gün Hoca’nın eşeği çalınmış. Can sıkıntısı içinde durumu komşularına anlatınca her kafadan bir ses çıkmaya başlamış. Birisi:

– Hocam demiş, ne diye ahırın kapısına iyi bir kilit takmadın sanki.

Bir başkası:

– Evine hırsız giriyor da senin nasıl haberin olmuyor? diye konuşmuş. Bir diğeri de:

– Hocam demiş, kusura bakma ama eşeğin çalınmasında en büyük sebep yine sensin. Çünkü doğru dürüst bir ahırın bile yok!. Nereden baksan dökülüyor...

Hoca kızmış:

– Yahu demiş, iyi güzel de kabahatin hepsi benim mi? Hırsızın hiç mi suçu yok?!..