Burhan Arpad

İyi şeyler unutulur” diyor. “Felaketlerse akıllardan çıkmaz ve babadan oğula anlatılır.

güvenlik dediğin şey her zaman bir parçacık göreceli bir şeydir. Hatta şu “genel güvenlik” deyimine de “genel tehlike” denilseydi pek iyi olurdu

Savaş zamanlarında evlenmek, dikenler arasına tohum ekmeye benzer.”

Doğarken savaş dulu olmak becerisini de kendileriyle birlikte dünyaya getiren kız çocukları vardır. İnsan şair olabilir fakat savaş dulu ya da piskopos olmak için özel koşullara gereksinim vardır.

Her mesleğin kendine göre bir şerefi vardır.

Hepimizin de yaşamı bir armağan, tuhaf ve garip bir armağan. Kıskanç ve cimri olursak yoksul ve mahzun düşeriz, başkaları adına özveriden çekinmezsek zenginleşir ve güzelleşiriz.

Yaşamın bizlere verdiği armağanlar gerçekten çok değerli ve değeri ölçülmez şeylerdir. Bunların tadını çıkarmak isteyen ve bunun için zorluklara katlanıp sabahtan akşama kadar tasalanan insanın ise gerçekte bir şeyin tadını çıkardığı yoktur, tersine bunları çok çabuk harcayıp külünü savurur. Bu armağanlar ne gariptirler. Aksine, onları unutup da kendini birisine ya da bir şeye bütün benliği ile veren kimse, verdiğinin bin kez fazlasını geri alır ve yaşamının sonuna geldiği zaman bile, yaşamın ona vermiş olduğu armağanlar, tıpkı iri mayıs gülleri gibi, hâlâ açmayı sürdürürler.”

Yaşam ve okul başka başka şeylerdir. Okuldayken düş kurulur, fakat yaşamda yoksulluk vardır. Yaşamda, kendimizden daha yaşlı, daha eski olan bir gerçekle karşılaşır ve ona uymak zorunda kalırız. İnsan, olmaya can attığı gibi olamaz.”

acaba sizleri olmak istediğiniz gibi olmaktan alıkoyan hangi yeni alınyazısı?

Çağımızın en büyük derdi, bir insanla öteki insan arasında dürüst ilişkilerin bulunmaması, bir insan ile öteki insan arasında güven eksikliği,