Filibeli Ahmet Hilmi

– Ey Beşeriyet! Saadet, hayatı olduğu gibi kabul etmek, işlerine razı olmak ve ıslâhına çalışmaktır

İlmî gerçeklere hiçbir şey denilemez. Lâkin hakikatın varlığı, diğer bir hakikatin varlığına engel olamaz

Ben niyet ettim ki, bu hayatı, dünyaya niçin geldiğimizi, ne olacağımızı, bizi göndereni anlamadan terketmeyeyim

Benim vicdanımı rahatsız eden soruların, basit cevapları yok ve olamaz

Teleskopların göremediği uzak âlemleri benim mânâ gözlerim görüyor

Benim endişeli vicdanımın arayıp sorması en büyük zevkimdir

Haberim bile yoktu. Âh nereden bilirdim? Meğer zavallı kızımın başına sevda gelmiş. Yavrucuğum sevmiş. Evet sevmiş. Fakat ümitsiz, sessiz, sedasız sevmiş.

Yine hayalin derinliklerinde bir yolculuğa çıkmıştım

Yalnız kalbimde acayip bir ateş hissediyordum. Mahiyetini belirleyemediğim bu ateşin, beni yakıp kavurması acayip bir durumdu.

– Hiç kimseyi! İşte aşkın en helâk edici şekli budur