Emily Bronte

“Kendi ruhunuza acıyın!” diyerek kadehi elinden çekmeye çalıştım.

İnançsız adam, “Dünyada acımam!” diye haykırdı. “Aksine, sırf beni yaratanı cezalandırmak için kendimi mahvetmekten, ruhumu Cehennem’e yollamaktan çok büyük bir haz duyacağım. Ruhumun laneti şerefine!”

Ruhlarımız her neden yoğrulmuşsa, ikimizinki de aynı.

Ama kesinlikle sen de bilirsin, başka herkes de bilir ki, kendinizin dışında, yine siz olan başka bir varlık vardır ya da olmalıdır.

Eğer ben yalnızca bu beden içinde var olsaydım, yaratılmamda ne yarar olurdu; benim bu dünyada çektiğim büyük acılar Heathcliff’in de acıları oldu. Onların her birini daha başından beri gözledim, duydum. Benim yaşamım onda odaklaşır. Yeryüzünde her şey yok olsa da yalnız o kalsa, ben var olmakta devam ederim; başka her şey yerinde dursa da yalnız o yok olsa, evren bana tümüyle yabancılaşır. Ben artık bu evrenin bir parçası değilmişim gibi olur.

İşin doğrusu, eninde sonunda insanın kendini düşünmesi gerekiyor, uysal ve iyi yürekli olanların bencillikleri zorba olanlarınkinden insaflı oluyor, o kadar.

Cehennem bu yeni konuğunu alınca eskisinden on kat daha kararacak!

Edgar o cılız bedeninin tüm gücüyle de sevse, seksen yılda bile benim Catherine’i bir günde sevdiğim kadar sevemez.

Ben kendi katilimi seviyorum; ama seninkini, onu nasıl sevebilirim!

İnsan bazen, kendine de, başkalarına da acımak nedir bilmeyen kimselere de acıyor.

İnsan yüreğiyle duyar, Ellen