Etel Voyniç

Mən onun təcrübəli olduğuna paxıllıq etdim: hamı ona, təcrübəli olduğu üçün çox əhəmiyyət verir.

Bizi sevirlərmi, ya bizə nifrətmi edirlər – öz hərəkətimizdə gərək bunu əsas tutmayaq.

əfv etmək istəyəsən, əfv etməyə çalışasan, lakin biləsən ki, bu mümkün deyil, əfv edə bilməzsən, buna cəsarət etməzsən...

Mən çox zəngin bir ailədə böyümüşdüm, məni həddindən artıq nazlamışdılar, mənə elə gəlirdi ki, bütün dünya çəhrayı pambıqdan, qəndə tutulmuş badamdan düzəldilib.

Başına vurulan zərbədən ölmək acından ölmək qədər əzablı deyil. Hər halda daha tez baş verir.

Qiyomenin başının yerində elə bil zibil qutusu var idi: ondan murdarlanmamış bir fikir də keçə bilməzdi.

Yəni, siz bilmirsiniz ki, məni öldürmək olmur? Sümüklərimi sındırmaqla da olmur – bunu artıq sınaqdan keçiriblər. Nə də ürəyimi sındırmaqla. Eh, yox, məni öldürmək mümkün deyil – mən həmişə sağ qalıram!

Axı, Allah üçün fərqi yoxdur. O, başqalarının əzabları hesabına dünyanı xilas etməyə öyrəşib.

Qorxduğunu düşünmək, – ölümdən yaxşıdır. Həqiqətən qorxmaq – ölümdən də pisdir.
— Deməli, siz hesab edirsiniz ki, qorxusuzluq – həqiqətən qorxu hissinin olmaması yox, insanın qorxmamağına əmin olması deməkdir?

Rene qəmli-qəmli dostuna baxdı, amma heç nə demədi. O, çoxdan başa düşmüşdü ki, Feliks üçün ateizm – ruhunu gəmirən hansısa yaradan, nə zamansa etiqad olan daimi bir lənətdən qaçıb sığındığı etibarsız bir sığınacaqdır.