Çarlz Bukovski

Bu roman bir bədii əsərdir.

— Yox, nə qədər az görsəm, onlardan bir o qədər çox xoşum gələr

“Dahi insanlar həmişə yalqız olur”

Sonra isə, bir axşam, mənim sevgilim Betti elə birinci qədəhdən sonra ürəyini boşaltdı:

— Henk, artıq bacarmıram!

— Nə olub, quzum?

— Situasiya.

— Nə situasiyası, quzum?

— Mən eşşək kimi işləyirəm, sən burada avaralanırsan. Bütün qonşular fikirləşirlər ki, mən səni saxlayıram.

— Lənət şeytana, bəs mən işləyəndə, sən avaralananda niyə səsin çıxmırdı?

— Bunlar başqa-başqa şeylərdir. Sən kişisən, mən qadın.

— Oo, heç xəbərim yox idi. Mən elə bilirdim ki, siz qancıqlar həmişə öz hüquqlarınız üçün səs-küy salırsınız.

Başım dönmüşdü. Beynim çevrilmişdi. İçkidən başım ayılmırdı. Hətta bir gecə mətbəxdə ət bıçağını boğazıma dirədim – ancaq sonra düşündüm: asta ol, dost, bəlkə, sənin qızın hələ səninlə heyvanxanaya getmək istəyəcək. Dondurma, şimpanze, pələnglər, yaşıl və qırmızı quşlar... günəşin şüaları onun alnında oynayır, saçlarının arasına soxulur... sənin əllərində, çiyinlərində gəzir... asta ol, qoca.