Tolga Güner

haktan, mantıktan ne anlar şu zavallı dünya? Bunlar umurunda bile değildir, o haksızlığını alabildiğine yürütür

— Yaşamda iyi bir yer edinmek mi? Neden? Ensesi kalın bir işveren, bir tüccar olmak için mi yaşayacağım yani? Peki, yalnızca rahatlık ve para sıkıntısı çekmemek mi önemli olan? Bu zavallı insanlar ve sen, bütün yaşamımı, bütün günlerimi, bütün saatlerimi nasıl servet yapılacağını öğrenmeye harcamamı ve sonunda zengin olmamı isterdiniz. O zaman, beni daha çok sayardınız... Ama ben, bu saygınlığı istemediğimi söylüyorum sizlere ve zenginlik, hiç de umurumda değil... Bu varlıklı kişilerin yoksul yaşamlarını kendi gözlerimle görüyor; nasıl yaşadıklarını, neleri sevdiklerini, neye tutulduklarını biliyorum. Onlara hiç de imrenmiyorum! Dünyaları verseler, duygularımı onlarınkiyle değişmem. İnsan değil solucan onlar. Yaşamın büyüklüğünden haberleri bile yok...

İnsan, aynı anda hem şeytana hem de Tanrı’ya kulluk edemez.

Amacım yok. Karnımı doyurmak için pek az, kafamı, gönlümü doyurmak içinse çok şey isteyerek, kendi yasama göre yaşıyorum ben...

edebiyatı ve güzel sanatları sevmek; yeryüzünün güzelliklerini tatmak; insanları ezenlerin saflarında yer almamak; onun için de maddî bakımdan aza kanaat etmek; doğruluktan ayrılmamak; insanlarla kardeşçe geçinmek; iyi bir arkadaşa bağlanmak; çevresine elinden geldiği kadar iyilik yapmak...

«İyi bir aile» çocuğunun —elinde zavallı bir diplomadan başka övünülecek şeyi olmasa bile— yirmi beş yaşına dek toplumun sırtından geçinmesini mahalleli çok doğal karşılar. «Ah, bizim istasyon şefinin oğlu, avukat olacak, göreceksiniz!» diyerek bundan sevinç duyar; efendilerinin sağlıklarına kadeh kaldırıp şampanya içtiğini gördüklerinde, neşeyle coşan ve “yaşa, varol!” diye bağıran seçmenler gibi, yoksulluk üstüne kurulmuş mutluluktan sarhoş olur. Ama bir kulübede doğmak bahtsızlığına uğramış bir çocuğun öğrenme isteğiyle yanıp tutuşmasını ve bu çocuğun yazgısına başkaldırmasını mahalleli hiç de hoş karşılamaz:

“Ne yapayım Tanrım! Ben böyleyim!..”

“Tanrım, dünya ne kadar iğrenç!”

bütün kalpleri ancak sevgi açabilir.

“Okuyorum, bütün kusurum bu, bazen de gezerim, o kadar.”