Hikmet Anıl Öztekin

Geç kaldık çok şeye ve ne kadar acıdır
geç kalacağımızı bilmek çok şeye ...

Bir tercih değil artık, uzaktan sevmek huy olmuş bizde.

Bir insanı sevmenin hakkını vermek, Allah’ı da hakkıyla sevebileceğimizin küçük bir belirtisi değil miydi?

Yaşadığım dünyayı anlamakta zorlanıyorum

Haydi daya merdiveni tavan arasına git bul kendini. Kaldır silkele kendini ve öp alnından. Özür dile, yanağını okşa sev kendini.

Ama kitaplar öyle değil. Ağlayan duygularımdan damlayan gözyaşlarıyla dolduruyorum ben hokkamı. Ve hep aynı duyguyla temiz birer arkadaş olarak kalıyorlar. İstediğim gibi tertemiz insanları yazıyorum yanıma. Sevdiriyorum kendimi onlara. Ömürlük dostlar. Trip atmak, arkadan konuşmak, kıskanmak, çekememezlik yok. Kâğıt kokusu sıkıyorum üzerlerine, teşekkür ediyorlar. Öyle güzel sevme tarifi yazıyorum ki kitaplara, bazen keşke yazdığım kitaplarda doğsaydım diyorum. Hem kim iyi insanlarla dolu bir kitapta yaşamak istemez ki?

Ayaklarımız uyuşmuş sevgili dost. Uyuşturmuşlar bizi. Hissetmiyoruz. Bıçak saplıyorlar vicdanımıza, yine aynı. Hiçbir şey hissetmeden perdeleri, manaları göremeden hayatımızı harcıyoruz. Yaşadığımızı sanıyoruz ama biz sadece uyuşuyoruz.

Ayağın uyuşursa ne yaparsın? Ayağa kalkmaya çalışır, ayağını toplar, biraz sallar ve ayağına kan gitmesini sağlamaya çalışırsın. Ayağına kan gitmeli ki uyuşukluğu geçsin. Akış olmalı ki yenilenesin.

Gözlerini aç. Ayağa kalk sevgili dost. Ayağa kalk ve kendine gel. Göreceksin ayakların nasıl da çözülecek.

Kitap okuyun hayatınızı değiştirecek o cümleyi bulmak için.

Dua edin hayatınızı değiştirecek o duayı bulmak için.

Ve temiz kalın, hayatınızı değiştirecek o temiz sevdaya tutulmak için...

İnsan yalnız kaldığında içindeki çocukla yüzleşiyor.

İnsanlar kendilerini birilerine sevdirmek için ömürlerini harcıyor. En büyük ve önemli şey Allah ise ilk önce kendini ona sevdirmen gerekmez mi? Ayakkabı alırken en mantıklısını almaya çalışan bizler, neden severken en mantıklısını sevmiyoruz?