Yaşar Nabi Nayır

Her çocuk bir devrimcidir. Yaratılışın yasaları onunla tazelenir ve olgun insanların onlara karşı yükselttiği ahlak, önyargılar, hesaplar, pis çıkarlar gibi engelleri ayaklar altına alır. Çocuk, dünyanın başlangıcı ve sonudur; hayatı yalnız o anlar, çünkü hayata ayak uydurur; devrimler ancak çocukluğun saflığıyla yapıldığı zaman daha iyi günlerin geleceğine inanacağım.

Bir cinsel istek karşısında nasıl olur da evlilik, çeyiz, toplumsal aşama, zekâ ve kültür konuları hatıra gelirdi?

kadın ne buydu, ne de öteki, Adrian için kadın, erkeğin ortağı, neşeli eşi ve arkadaşıydı. Bu tutkunun yol açtığı türlü sıkıntılara rağmen erkekten çok, kat kat sevimliydi. Renkler, çizgiler ve şehvetli şekiller, cinsel incelikler bakımından zengindi. Erkeklik hayatının incisiydi o... Erkek iyi, güçlü, mert, yiğit olabilirdi, ama cinsel bakımdan insanın en büyük erdemi olan incelikten yoksundu. Bir kadın, bir erkeğin, yanından geçerken, yalnız zarifliğiyle dokunarak, onu mutlu kılabilir ve kendisine unutulmaz bir an bırakabilirdi. Kadının kahkahalarıyla gözyaşları hep hayatımızın en iyi çağı olan çocukluğu hatırlatır. Öfkesi bile size duyurur ki kadın, kendisini çirkinleştiren zahmetli işler için yaratılmamıştır.

İnsan açık havadan, güneşten yararlanır. Bu da bir parça özgürlük demektir.

bana gülümsediğin zaman sen benim için her şeysin.

Cahillik, beceriksizlik, ahlaksızlık: yeryüzünde bütün bu kusurların ne gereği vardı? İnsanlar, kendilerine mutluluk yolunu açacak şefler bulamazlar mıydı? Güçlü insan bu kadar mı azdı? Yoksa bu çeşit insanlar, dünyanın yönetimine mahsus mu karıştırılmazlardı? Eğer öyleyse dünyamız mahvolacaktı!

Çıkarını dünyamızın felaketinden sağlayan aşağılık insanlar kimlerdi? Bu insanları keşfetmek, zararsız hale getirmek ya da yok etmek olanaksız mıydı?

insan doğuştan iyi mi, yoksa kötü müdür

Varsın hayta desinler sana. Varsın bir serseri hayatı yaşa. Sırtında partallar, elinde bir parça kara ekmek, ama özgür yaşa, keyfince yaşa!

Yoksul olsun zengin olsun, zeki olsun ahmak olsun, herkes insan sürüsünü güden aynı yargıya bağlıydı: ilkin çalışmak, sonra yaşamak. Para, para! Sonuç: sömürme, bencillik, tamah, insanlar arasında kin, savaşlar.