Platon

Sevdiğine kavuşmak, onda erimek, iki ayrı varlıkken bir tek olmak.

bizi ona en çok yaklaştıran şey hayatımızdaki gerçeklerin en güzelidir: Bu da yaradılıştan gönlü gönlümüze uyan bir sevgilidir.

Sevgi dediğimiz şey yaradılışımızdaki bütünlüğü arzulamak, aramaktır.

Sevgi yalnız ayaklarıyla değil, her yeriyle her zaman yumuşak şeylerin en yumuşakları içinde dolaştığı için, kendisi de ister istemez incenin incesidir.

Canda, bedende, nerede olursa olsun, Sevgi çiçek açmayan yere uğramaz, nerede çiçekli, güzel kokulu bir yer varsa oraya yerleşir.

Sevgi avcuna aldı mı bir insanı, “bir nefes şiirden yoksun da olsa”[43] o insan şair kesilir.

Buna dayanarak diyebiliriz ki, her çeşit sanat alanında Sevgi her yaratmanın yaratıcısıdır, çünkü hiç kimse kendinde olmayanı, kendi bilmediğini başkasına ne verebilir ne de öğretebilir.

Odur içimizden yabancılık duygularını silip, yerine yakınlık duygularını getiren. Şu bizimki gibi bütün toplantıları ona borçluyuz. Odur bizi toplayan bayramlarda, korolarda, kurbanlarda. Kaynaşmaya yol açar, yabanlığa yol vermez. Bizi iyiliğe dost, kötülüğe düşman eder. İyiliğinde cömerttir. Bilgeleri kendine hayran eder, Tanrıları şaşırtır. Sizde yoksa peşine düşersiniz, varsa bir hazine gibi üstüne titrersiniz. Rahatlığın, keyfin, inceliğin, güzelliklerin, arzuların, tutkuların[45] kaynağı odur. İyiliklere koşar, kötülüklerden kaçar. Didinmelerimiz, korkularımız, tutkularımızda, konuşmalarımızda bize kılavuzluk, kaptanlık eder. Yardımcımız, en iyi kurtarıcımız olur. O kurar Tanrıların ve insanların düzenini. Önderlerin en iyisi, en güzeli olan bu Tanrının ardı sıra giderek, her ölümlü insan onu övmeli, onun Tanrıları ve insanları büyüleyen türküsüne katılmalı.

İnsan hesabını veremeden de doğru düşünebilir. Buna bilgi diyebilir misin diyemezsin (çünkü bilgi mantığa dayanmadı mı, bilgi olmaz), bilgisizlik de diyemezsin (çünkü bilgi rastgele de olsa bilgisizlik sayılmaz); demek ki bilmekle bilmemek arasında doğru düşünmek diye bir şey vardır.

Bilgisizlik neden kötüdür? Cahil kişi güzellikten, iyilikten, akıldan yoksunken, hepsini kendisinde toplamış sanır da ondan. Yoksun olduğunu bilmeyen kimse ne diye kendinde olmayanın peşine düşsün?