Adem Güneş

Fizyolojik bir sıkıntısı yoksa bir çocuk, temelde iki sebepten ağlar. Çocuk ya ‘duygusal yoksunluğa’ düşmüştür yahut da ‘iktidar mücadelesi’ veriyordur

bağlanma döneminde farklı farklı kişilerle bağlanmaya çalışıp bir türlü bu süreci tamamlayamaması da ‘çoklu bağlanma’ problemini oluşturur.

Küsme, henüz çocukluk döneminde başlayan ve terk edilmezse yetişkinlik döneminde bir problem çözme yöntemi olarak kullanılan anormal bir davranıştır aslında.

Ancak burada küsmenin bir problem çözme yöntemine dönüşmemesi için, bir süre sonra yetişkinin çocukla hiçbir şey yokmuş gibi konuşması, o küslüğüne devam etse de, onunla iletişimini sürdürmesi gerekir.

Zayıf bir benlik yapısı sonucu olarak

Aşırı gururlu, aşırı kırılgan, duygusal olarak zayıf; çoğu zaman incitilmiş, aşağılanmış ve değersizlik hissi tatmış olan kişiler, sıklıkla küsme davranışına başvururlar. Geçmişte yaşadıkları olumsuz olaylar bilinçaltında çağrışım yaptıkça iletişimi sürdüremez, yarıda keserler.

Küsme, potansiyel olarak her insanda var olan, sıklıkla kullanılması sırasında alışkanlığa dönüşen bir davranıştır. Küsme, en hızlı yayılan bir davranış şeklindir.

Çocuk küsme davranışını anne-babasından öğrenir çoğu kez.

Bu sebepledir ki; bir çocuk küsmeyi karşıdaki kişiyi “pişman etme” ya da “terbiye etme” aracı olarak hiçbir zaman görmemelidir. Çocuk, anne-babasının küserek duygularını ifade ettiğine hiçbir şekilde şahit olması gerekir ki, kendisi de bunu kullanmasın.

Küsme her ne kadar bir potansiyel olarak doğuştan itibaren her insanda var olsa da, küsme kullanıldıkça öğrenilir.

Herhangi bir sebeple birbirlerine küsmüş çocukların ikisine birden tepki gösterip “Bir daha problem çıkartmayın!” demek doğru ve adil olmaz.

Problem çözme becerisi olmayan 7 yaş öncesi çocukların problem çözmelerine katkı sağlamak yerine, “Gidin bu sorunu kendi aranızda çözün” demek oldukça yanlıştır. Zira çocuklar birbirleri ile yaşadıkları problemlerde, yetişkinlerden alternatif çözümler duydukça sosyal yaşam becerilerini arttırır...