XIX. yüzyıl Rus şiirinin dingin atmosferine taze bir soluk, diri bir kan getiren N. A. Nekrasov, Rus şiiri için gerçek anlamda putları ve tabuları yıkan bir şair olarak orataya çıkmıştır. Puşkin ve Lermontov geleneğine bir ölçüde bağlı kalmakla birlikte, pek çok çağdaşında görüldüğü gibi, bu oluşum içinde öykünmeci ve silik bir şiirin kimlik taşıyıcısı olmaya karşı direnmiş, yaşanan kısırdöngünün alışılmış şiir kalıplarını kırarak, özbiçim denklemini iyi kurarak emeğin şiirini iyi yansıtmıştır. Ona gelinceye dek şiir dışı görülen izleklere yönelmesi, ülkesinin aydınlık geleceğini üreten insanın ellerinde görmesi ve bunu devrimci bir kararlılık ve inançla şiirine maya yapması, onun ayırt edici özelliklerindendir.
