Pınar Nurhan'ın metinleri, şiirden başlayıp lirik felsefeye yürüyen nehirler. Her biri ayrı koldan ilerleyip, kitabı okuyup bitirdiğinizde sizi deltaların ortasından okyanusa taşıyan bir bakış taşıyor. Cesur, cesur olduğu kadar kendiyle yüzleşmeyi göze alabilecek kadar çıplak bir gözü, okur kendi üstünde hissediyor. Bu noktadan sonra dünyaya sataşmanın sustalı ışıltısına okur da ortak oluyor.
“Modern Cinayetlerin Kokusu”, her ruhun kendi iblisini taşıdığı, haset ve kıskançlığın doyumsuz kuyularından, masumiyetin bile pazarlandığı bir yeni «orta çağ" da, gözlerimizin önünde oynanmaya devam eden oyunu yırtıp atıyor ve " İşte bu görmek istemedikleriniz!” diyor.
Her gece namus maskesine sarılıp yatanların, en büyük günahları olan çocuklarıyla kalktıkları, hakikatin tadını yitirdiği bir zamanda, insanın sil baştan nefesiyle yüzleşmesi, ancak böylesi lirik felsefi metinlerle mümkün olabilir.
Hem üstelik hiçbir mesafenin kaldıramayacağını, yazar içinde taşıyarak fısıldıyor okura: «Yok sizin şimdileriniz.»
Şimdisi olanlar için, hep saatlerini kontrol edebileceklerini sananlar için hayatı yeniden kurabilecekleri bir felsefe alarmı!
-Ersan Erçelik—
Ardından, çekilir nefesi Medusanın, ılık kanı damlar saçlarından. Omuzlarınız taşıyamaz olur vebalini ettiğiniz yeminlerin. Janusun yüzü selamlar günahlarınızı. Fakat diyalektik değildir hiçbir acı. Saplanır kalır tarihinize.
Kanar o zaman taşlar bile!
