Emre

Kardeşim koştu kalem ve defter getirdi. Annemin söylediklerini yazmaya başladı.

1. Dost istersen Allah yeter.

2. Yârân (arkadaş) istersen Kur’an yeter.

3. Mal istersen kanaat yeter.

4. Düşman istersen nefis yeter.

5. Nasihat istersen ölüm yeter.

Çok ince, çok derin, çok güzel cümlelerdi. Bunlara uyan, hayatında bunları prensip kabul eden herkes huzuru da mutluluğu da yakalardı.

Allah ne yaparsa binlerce hikmetle yapar. O asla kuluna zulmetmez. Görünüşte şer gibi olan bir hadisenin sonuçları çok hayırlı olur.

Allah’a isyan etmeyin, sabredin, hamd edin. O’na dayanın, O’na sığının. O kendine sığınan kullarına hem dünyada hem de ahirette en büyük mükâfatı verir.

Biz yalnızız, diye üzülmeyin. Sizin en büyük dostunuz Allah’tır. En iyi arkadaşınız meleklerdir. Bundan daha büyük bir zenginlik olur mu?”

Fakat işin en kötüsü, insanlar arasında ezilmişlik, terk edilmişlik ve sahipsizlik duygusuyla yaşamaktı.

Bir ekmek, bir lokma kuru ekmek... Meğer ne kadar değerliymiş, erişilmez bir nimetmiş. Çöplere tonlarca yiyecek dökenleri gördükçe açlıktan ölmek üzere olanlar gözümün önünde canlanır. Ne de olsa ben de onların içindeydim. Herhâlde adalet sahibi olan Allah, bunun için büyük bir mahkeme kuracaktır. Yoksa o açlık dramı, ne ile teselli edilebilecek?

Haksızlığa devlet adaletle yaklaşmazsa, mazlumu masumu korumazsa, zalim ve suçlu da gerektiği cezayı almazsa işte o zaman herkes gücü yettiği ölçüde kendi adaletini işletmeye başlar. Tabii ki bunun da sonu korku, işkence, kan ve ölümle biter.

Belki de Mevla’m, bunca acı tecrübeleri yeni nesle, masum gençlere, hayatın tuzaklarından habersiz olanlara anlatabilmem için beni yaşatmış olmalı. Yaşatmış olmalı ki, başıboş ve amaçsız hayat süren insanlara ibret olayım da, aynı yanlışlığa onlar da düşmesinler diye...