İdeoloji

İnsanlar kendi tarihleri içinde yarattıklarına bugün varmış oldukları aşamadan baktıkları zaman, tarihin bundan önceki devirlerinde "perspektif kısalığı" dolayısiyle göremedikleri hususları seçebilirler ve o zamanki durumlarını daha mükemmel bir şekilde değerlendirebilirler.

Hegel’in Kant’dan çok daha kesin bir şekilde ayrıldığı bir nokta "fikir"den sözettiği zaman tek tek insanların beyinlerinde çıkan düşünceleri değil bir birikimi amaçlamasıdır. Ona göre "fikir" kamusal diyebileceğimiz bir sürecin ürünüdür.

insanların bireysel kötülüğünü kınadığımız zaman hata ediyoruz: ahlâksızlık içten gelen bir şey değil, farklı dış etkenlerle oluşmuş bir sonuçtur.

Helvétius, De l’Esprit (1758) ve De l’Homme (1773-74) gibi eserlerinde Condillac’ın ileri sürdüğü tezi, insanların benliklerini içten gelen şekillendirici tesirlerle değil de, dıştan gelen etkenlerle kazandıkları teorisini daha da ileri götürdü. Ona göre insanların yetileri (melekeleri) tecrübeyle ve dış etkenlerle oluşur.

Marx, Marksizme bir ideoloji olarak bakmamıştı. Ona göre Marksizm dünyayı doğru algılamayı mümkün kılan araçtı.

"İdeoloji" gerçeği "kültür" gerçeği ile çok yakından ilintilidir, ideolojinin saygınlığı da "kültür" mekanizmasının esaslarına dayalı olarak gelişir.

Erik H. Erikson’a göre ergenlik çağı ideolojiler için bilhassa uygun bir ortam yaratır, ergenlik çağındaki gençlerin bazı aramalarını cevaplandırır, bundan dolayı bu yaş grubunca kolay benimsenir.

"ideoloji" ile "mezhep"in aynı kalıplar içinde incelendiğidir. Shils’e göre bunun sebebi her ikisinin "insan, toplum ve insanın kainatın içindeki yeri konusuna değinen geniş kapsamlı bilişsel ve inanç sistemleri"{5} olmalarından ileri geliyor.

Gerçekleri olduğu gibi yansıtmayan bir fikir yapısı