Yaz beni, sigaramın fitiline. Bir düş dumanı içinde birbirimize meydan okuyalım. Sen de darağacına tutun, ben de. Muhasebesiz ve hesabı yırtılmış bir kağıdın ucundaki intihar kadar umut olalım, şiirlere. Sonrasında kapıldığımız o duygu seline mahkum olalım. Bakarsın, oradan özgürlüğümüz doğar. Bakarsın, seviştiğimiz yangınların içinden kül olmuş emeklerimiz ve fedakarlıklarımız çıkar. İşte o zaman seninle daha da bütünleşir, geleceğe daha da umutla bakabilirim.
İçimde bir yol ki, senin yollarını kendi yolculuğu bilmiş. Seni kendinden bilmiş. Sendeki seni, kendine eklemiş. Seninle o kadar bütünleşmiş ki, acılar bile hafifliyor. Sonsuz acının deryasındaki o güneş, bana bir kez daha selamını veriyor. Ben de daha olgun şafaklara doğru emin adımlarla yürüyorum. Kendimdeki ışığı, senin en karanlık noktana tutup, bana uzak kalışlarını kendi içimdeki alfabeye döküyorum. İşte ikimizin içindeki hayvani içgüdünün yabani hikayeleri de bu alfabeyle doğuyor. Bir anlamda kendi kendimizi tamamlayan bir mahşer yeri oluyoruz. Ebediyete, kıyamete, sonsuz bir dünyanın cennet bahçelerine doğru koşuyoruz.
Sen yine yaz beni. Çünkü ben, hayatım boyunca seni yazıyorum. Gerek düşlerimde, gerekse gündelik yaşamımda önüme çıkan gerçeklerde. Sen, en olmadık yanlarımı dolduran, bendeki yabancılığı çekip alan, üzerimdeki yorgunluğu dinlendiren bir ay parçasısın. Seninle ışığınla, yüreğimdeki deniz anlam buluyor. Senin yakamozunla, kendi içimdeki karanlık yanlar aydınlanıyor.
