`Elk jaar wanneer de lente eindelijk lijkt aan te breken, wordt het opeens weer koud en guur. In die tijd bloeien de wilde bramen. Maar het blijft niet koud. Het slechte weer gaat voorbij… en voor je het weet, is er een overvloed aan zoete zwarte bramen.
Al heel jong heeft Loran Kimball geleerd te aanvaarden dat haar moeder nooit over vroeger praat. Niet over haar jeugd, niet over de bramentijd, niet over de man die háár vader is. En nu ze ongeneeslijk ziek is, laat ze minder los dan ooit.
Als ze opeens vertrokken blijkt naar een afgelegen bergdorp, reist Loran haar bezorgd maar ook geërgerd achterna. Het is haar moeders geboortedorp, ondekt ze, én het hare. De plek waar een antwoord op al die verzwegen vragen op haar wacht… en waar ze ontdekt wat het betekent om lief te hebben.
