Beraber yaşayamadığınız insana hiç beraber ölmeyi teklif ettiniz mi? Ben ettim. Malesef bunu da kabul etmedi. Tek yaşamak ya da tek ölmek… Hangisi daha hoş olur? Bilmiyorum. Bu yastık bu kadar rahatsızlık verici değildi, halbuki şimdilerde beton gibi. Aslında balkondan bakıyormuş gibi yapıp düşebilirim. Kimse intihar olduğunu anlamaz bile. Çok fazla sarkmıştım ve başım dönüyordu, olamaz mı? Böylece arkamdan korktu kaçtı diyemezler değil mi? Hep insanlara göre yaşamak zorunda kalmadık mı? Sevinçlerimiz, hayallerimiz, giydiklerimiz, yediklerimiz, içtiklerimiz… Her yaşadığımızda toplumun yönlendirmesi yok mu? İnsanlar istemez diye aşklarımızdan vazgeçmedik mi? Korktuğumuz tabularla insanların esiri olmadık mı yıllarca? Ölürken bile yıkmaktan korktuğumuz tabular… Ne kadar aptalım! Arkamdan ne derlerse desinler sanki duyacakmışım gibi… Ölmek ya da ölüm değil korkum. İnsanların dayatmaları ve lanet olası çeneleri! Neden karışırlar ki bana? Bu hayat kimin? Benim mi? Sizin mi? Peki ya sen hayatımın aşkı? Tek yönlü bir kara trenin iki durağı arasındaki en güzel şey. Bir kez olsun o dudaklarından öpemeyeceğim güzel ve imkansız kız. Sen de arkamdan 'Korktu ve kaçtı.' der misin?
Bir çok gece saldırıyorum sana düşlerde. Üstünü parçalarcasına soyuyorum. Çölde kaybolan bir bedevinin, en güzel vahayı buluşu gibi öpüyorum ıslak tenini. Lanet olsun yine yapamıyorum
