Minka Abla

Hemen fark ediliyordu ki, birbirleri için yaratılmışlar ve kalpleri, bütün çileleri çekmiş, daha başkalarını da çekmeye hazır, hiçbir şeyin sarsamayacağı bir bağla kenetlenmişti.

“Erkeğe zenginleşmek umudunu verdin mi artık ruhunun işi bitmiştir!”

Dizlerine yatmış kadın,

Erkek, okşuyor başını,

Varsın okşasın, günah değildir,

Netsin çok seviyor onu!

Adam oğlu, tıpkı çiçekli bir kırdan geçer gibi, en ağır çileleri atlatıyor.

insanlar için hem cömert, hem acımasızdır.

Ama insan, dünyadan ve yalnızlıktan daha güçlüdür.

“Nereye başvuracağımı bilmediğim zaman, ellerimi göğe kaldırır, başka şey düşünürüm.”

Bu, bir umutsuzluk değildir. Bu, isteğin çabucak uyanmasıdır, o istek ki, insana haykırır: Her şey senin içindir. Senden bir şey esirgenebileceği hiçbir yerde yazılmış değildir.

Böylece o anlar ki elde etmek doymaya bağlı değildir; bu biraz, uğrunda ölesiye savaşılmış olan ürperişli doyumda ama büsbütün, büsbütün tam istekte, hayatın bu yüce çağrışındadır.

aşkın kızgınlığı daima doğurgandır.

Çünkü sevda Doğu‘da her insan solucanının içinde ışıldayan ve günün birinde volkan olabilen bir kıvılcımdır.

Ablanın Andrey babanın oğlu Minku’yu sevdiğini, onun da Ablayı sevdiğini biliyorum, yani; sazı hep birlikte biçmenin yolunu bulduklarını herkes gibi ben de görüyordum. Günah işlemek bu mudur?