İçimdeki Kalabalık

Sabahları kutumun önünden karınca dizileri gibi geçen kollar, bacaklar, suratlar, akşama kadar yuvalarından çıkmıyor. Akşam olunca bölmelerin arasındaki dar geçişlerde tek sıra halinde dizilip kıvrıla büküle ilerliyorlar; tek bir organizma gibi. Havalandırmadan böcek öldürücü sprey sıkıldığını hayal ediyorum bazen. Bu dev makete tepeden bakıp bütün kolları, bacakları havada çırpınırken görüyorum. O zaman bütün kayıp görüntüler gelip kendi seslerini buluyor. Kutuların dışında

Hiçbir şey yapamadan donup kaldığım o anı, yavaşlatılmış bir film gibi izlemiştim. Umut’un üzerine doğru gelen arabayı fark ettiğinde yüzünde beliren o tuhaf bakış, siyah araba ona vurduğunda çıkan tok ses, geriye doğru savruluşu, havada hiç ağırlığı yokmuş gibi süzülüşü, yere düşerken cebinden fırlayan uğur parası ve sonunda caddede öylece kımıldamadan yatışı; asfalta yayılan kırmızılık uzaktan bile seçilebiliyordu. O anın gerçeküstü netliği bugün en büyük kâbusum. Tüm ayrıntılar kazılı zihnimde. Ve bunlar olup biterken düşünebildiğim tek şey bunu önceden bildiğimdi.

Keskin amonyakla desteklediğim bu yaylım ateşi, salonda bakteri, mayt, gözle görünmeyen partikül, pislik, toz, yalnızlık, sinir, kavga ne varsa silip süpürmüştü

İçimde kocaman kırmızı bir balon büyüdü, büyüdü ve gürültüyle patladı. Telefonu yanıtlamadan kapattım. Elimden hiçbir şey gelmiyordu, teslim oldum. Yanımdaki kadına döndüm, gülümsemeye çalıştım:
“Evet, çok sıcak. Hem de birkaç hafta daha sürecekmiş sıcaklar, biliyor musunuz?”

Bazen aklıma yabancı taklidi yapmak gelirdi. Yanıma oturan biri konuşmaya kalkarsa onu anlamıyormuş gibi yapabilirdim mesela. Ama çekinirdim. Telefonum çalabilirdi -ki mutlaka çalardı- ya da yabancı bir dilde çat pat konuşmaya çalışmaları beni daha çok sinirlendirebilirdi. İnsanlar yabancılarla hemen dost olmak isterlerdi. “Ülkemizi sevdiniz mi? Sultanahmet’i gördünüz mü?” Sağır ya da deli gibi davranmayı da düşünürdüm ama hiç cesaret edemezdim.

Derken beklenen oluyor. Kırmızı bir şarap damlası kenarlarda bir süre dalgalandıktan sonra kadehin ağzından önce havaya sıçrıyor, sonra yavaşça süzülerek koltuğun fildişi kadife sırtlığına düşüyor. O kırmızı damla alev olup bütün koltuğu yakıyor sanki; içim cız ediyor.

Büyük ağrılar dindiğinde nasıl yaşayacağını bilemeyen, boşluğa düşen hastalar gibi şaşkınız biraz.

Binada yarın heyetin göreceği alanları bitirmek, ameliyatı tamamlamadan hastanın karnını dikmek gibi.

Yaralanmalar da cabası. Biri tavan spotlarını monte ederken parmağından oldu. Yüzündeki dehşeti asla unutamayacağı