Hayatın bana sunduğu, benim de başka seçenek aramadan kabul ettiğim yılların ardından, neden paramparça olduğumu düşünürken yazmaya yeniden başlıyorum. Sana, kaybedilmiş zamana vazgeçmeyen ya da ölen arkadaşlara değil, kendime borcumu ödüyorum.
Sen, koşmaya alıştırdığın bedeninle çoktan patlamış tufana aldırmadan, farkında olmadan, kaldığın yerden devam ediyorsun; uzaklıkların büyüttüğü aşkın kitabında yazanlara inanıyorsun.
Galiba haklısın; çünkü korkunun bize öğretilenlerden, inanmayıp kendi öğrendiklerimizden başka anlamı da var; hayatımıza dokunulmamasını istemek gibi.
Ne söyleyebilirim sana?
Yolun ya da oyunun, açık olsun!
