Zaman ve Varlık Üzerine

Zamansallığın, Varlığın ufku olduğunu belirtmek Varlığın, zamanın nedeni ya da zemini olduğunu söylemek değildir.

Bu birlik, mirasını Husserl'in, bilinci yönelimsellik (intentionality) olarak kavrayışından alır. Bütün bilinç bir şeyin bilincidir. Bundan dolayı, ne dünyasız özne diye bir şey (Descartes'ın res cogitans'ının örneklendirdiği) ne de insan olmaksızın anlamlı, sözcüğün fenomenolojik anlamında dünya vardır. Bu temel, insanın dünya-içinde-oluşu ile ilgili farkındalığının doğası olarak adlandırılabilir. Kendisinin dünya- içinde-oluşu ile bu ilgisi temelinde insan, başka varlıklarla ilgilenebilir ve onlara özen gösterebilir.

Varlık ve Zaman 'da Heidegger, insanın fenomenolojik hermeneutiğinden Varlığın temel ontolojisine yönelir. Bu yapıtta doğal şeyleri (Vorhandensein), yapma şeyleri (Zuhandensein) ve temel ilgi yapısı içinde insanın özünü analiz ederek deneyimin tabakalarını açığa çıkarır. Bu üçü, dünya-içinde-olma'nın özgün, ayrılmaz birliğini oluştururlar. Bu birlik, mirasını Husserl'in

Ancak mevcut olmanın dönüşümlerinin çokluğunu, bu mevcut olmanın, kendini, ben, birleştirici biricik Bir olarak; logos, her şeyi koruyan toplama olarak; Idea, ousia, energeia, substantia, actualitas, perceptio, monad olarak, nesnellik olarak, aklın, sevginin, tin'in ve gücün istenci anlamında kendini konumlamanın konumlanması olarak, ve de aynı olanın sonsuz tekrarında istemeyi isteme olarak gösterdiğine işaret ederek tarihsel açıdan da dikkate alabiliriz. Tarihsel olarak işaret edilebilen herhangi bir şey tarih içinde bulunabilir. Varlığın dönüşümlerinin çokluğunun gelişimi ilk bakışta Varlık tarihi gibi görünür. Fakat Varlık, bir kentin ya da insanların kendi tarihlerine sahip olmaları tarzında bir tarihe sahip değildir. Varlık tarihinde tarihe-benzer olan, açıkça, Varlığın içinde yer aldığı tarzla ve tek başına bununla belirlenir. Bütün bu açıklamalardan sonra bu, O'nun Varlığı verme tarzı anlamına gelir.

Ancak mevcut olma olarak Varlığı, Greklerin bir başarısı olan, Varlığın açığa çıkmasının ilk sunumunu hatırlamakla kavramayız. Biz, mevcut olmayı, doğal şeyler (Vorhandenheit) ve yapma şeyler (Zuhandenheit) üzerinde yalın ve önyargısız bir düşünümleme ile kavrarız. Doğal ve yapma şeylerin her ikisi de mevcut olma tarzlarıdır. Mevcut olmanın geniş erimi, varolmayanın, aslında özellikle varolmayanın da zaman zaman şaşırtıcı oranlara ulaşan bir mevcut olma ile belirlenmiş kaldığını düşündüğümüzde , kendini en bunaltıcı biçimde gösterir.

Varlığın kendisini düşünmek, açıkça bütün metafizikte olduğu gibi yalnızca varolanlar aracılığıyla ve kendi temelleri bakımından temellendirildiği ve yorumlandığı ölçüde Varlığa aldırmamayı gerektirir.

Varlık - bir sorun, fakat bir varolan değil.

Zaman - bir sorun, fakat zamansal birşey değil.

Varlık bir şey değildir, böylece de zamansal değildir ve yine de zaman tarafından mevcudiyet olarak belirlenir.

Zaman bir şey değildir, böylece de varolan değildir ve yine de zamandaki varolanlar gibi zamansal birşey olmaksızın kendi geçip gidişi içinde sabit kalır.

Böylece zaman bir Varlık türü tarafından değişmezliğinden söz eder. Yine de biz zamanı bir şey'e benzer birşey olarak hiçbir yerde bulmuyoruz.

Bu konferans salonu var (is). Bu konferans salonu aydınlatılmış(dır). Bu aydınlatılmış konferans salonunu biz bir defada tanırız, varolan birşey olarak ayrılmış yerlerle değil. Fakat bütün konferans salonunda bu "var"ı nerede buluyoruz ? Şeyler arasında hiç bir yerde Varlığı bulmuyoruz. Her şeyin kendi zamanı vardır. Fakat Varlık bir şey değildir, za