Günaha Son Çağrı

Tanrı hep böyle davranır. Haksızlığın ta derinlerinde, adaletin horgörülen küçük çığlığını saklar.

yüreği Tanrı’nın derin, durgun sularında yüzen, küçük, mutlu bir mercan balığıydı. Dışarda, dünya ayrılmaktaydı; içi, durgunluk, sevgi ve güvenle doluydu.

Ruhu çan gibi gidip geliyordu.

ne zaman aklıma gelsen yüreğim ikiye ayrılıyor

sanki bütün yeryüzü bir çarmıhtı da, kendisini üstüne geriyorlardı

Vah zavallı,” diye bağırdı, “bilmez misin ki Tanrı manastırlarda değil, insanların evlerindedir! Karı kocanın bulunduğu yerdedir, oradadır Tanrı; çoluk çocuğunun bulunduğu yerde, günlük uğraşların, yemek pişirenlerin, tartışmaların, uzlaşmaların olduğu yerde. Dinleme o hadımları. Cibredir onlar! Cibre! Sana sözünü ettiğim Tanrı manastırdaki değil, evdeki; işte odur Tanrı, gerçek Tanrı, öteki Tanrı’yı, çöldeki o tembel, o kısır budalalara bırak

İnsan, uçurumun kenarına varmadan, kanatlanamaz!

Tanrı’nın hangi yoldan gittiği bilinmez, karanlık ve dolaylıdır onun yolları

Kızılsakal’ın yüzünün yarısı tatlı bir ifadeye büründü, delikanlıyı anlıyormuş gibi bir an için ışıldadı, “Bütün bu günahları nasıl ödeyeceksin, zavallıcık?” diye sordu.

Delikanlı uzun süre ağzını açmadı. Dudakları oynuyordu, ama ağzından söz çıkmıyordu.

“Hayatımla, Yahuda, kardeşim,” diyebildi sonunda. “Başka bir şeyim yok ki.”

“Hayır, mesih böyle gelmez. Paçavralarını bırakmaz hiçbir zaman, kral tacı filan giymez o. Kurtarılması imkânsız olduğundan da, insan olsun Tanrı olsun onu kurtarmaya koşmayacaktır. Ölecektir; paçavraları içinde ölecektir ve herkes –ona en bağlı olan bile– bir başına bırakacaktır onu. Çıplak bir dağın tepesinde, başında dikenli taç, yapayalnız ölecektir.”