Mahkeme Kitap

Kuru kuru gömerler

yoksulu. Hayır. Kafası bin,

kalbi dolu. Hayır. Çıplağa

her şey dışarıdan mı gelir?

Bir ayrılık bir yoksulluk,

ölümü boş ver. Ne yapar

sence yoksul oğlan

mezarlıkta yoksul kıza?

Kuru kuru gömerler

yoksulu. Hayır. Kafası bin,

kalbi dolu. Hayır. Çıplağa

her şey dışarıdan mı gelir?

Bir ayrılık bir yoksulluk,

ölümü boş ver. Ne yapar

sence yoksul oğlan

mezarlıkta yoksul kıza?

156 milime 66 milim, neyleyim

Yoğunluk azalabilir ama devam

şart. Ne olacağım ben büyüyünce,

Mantık Abidesi mi?

Sen hâkim ol Yarabbim.

Tarihin işi gücü var, beni

yazmaz. Sonra vicdan da Allah’ın

kardeş karakutusu.

Göğsünde kardeş incire

yuva bulamamış harabeye

harabe. İnsan lanetlendiğini

hiç bilir mi dersin?

Bana sorarsan ben milattan

önce ölmüşüm, düşün

Midas için biteni Kimmerler

karşısında.

Aşk ilahîye değgin güneştir[1]

tam tepeden gölge kalmaz

vurduğun yerde.

Uçurumdan düşmüşüm

üstü kapalı bir yere.

Göç bitti sevgilim, bu durak

en son durak, kalktı göç

eyledi

Ayrılık ayırdı da beni.

Bilmem.

Daha çok bir kimya olayı ayrılık

çok tuhaf, ablam kimya temeldir

der.

Öte yandan evcil köpek hayret

yavaş yavaş kalmaya alışır

kısa ayrılık ile başlanır sahibi

ayrılık sürelerini uzatılır.

İnsanın büyüme istikameti de

ağaca benzer hâkim bey,

kümbet gibi dikilir. Ne var ki

ağaç sabit, insan gezegendir.

Tohum ağaç olduktan sonra

kaybolmuştur hâkim bey,

gasptan korkmayacak kadar

mülkiyetten uzak.

“Maksadımızı tam olarak

anlatan söz dizilerine cümle

deniyor”, nasıl eski bir tanım.

Cümle sıcak mücadeledir,

yoksa niye ömür boyunca arka

arkaya aralıksız bu kadar çok

cümle kuralım?

bu kadar haklılık dilin

taşıyabileceği bir şey değildir.

Ama cümle, karakteri icabı

hep bir haklılık ileri sürer.

Haklılıktan vazgeçmek için

belki iki yüzyılı görmüş

geçirmiş olmak lazım, fikirler

evrile devrile ne hale geliyor,

kur bakalım hadi artık o

cümleleri.