Biz, mahalle duvarlarına büyük harflerle:
‘SENİ SEVİYORUM’ yazıp.
Altına sevdiğimizin adını değil de.
Kendi adımızı yazan bir nesiliz..
Bizim aşkımız..
Kendisi için yapılanı zaten bilir..
Ona göre yaşar..
Sana sunulan büyük alkışlar, sadece göz boyama alkışlarıdır.
Ne zaman ki çevrendeki şakşakçıların menfaati dışında bir iş yaparsın, o vakit anlarsın gerçeği..
“Dibe vurduğunu sanıp, bir dip daha olduğunu keşfedebiliyordu insan.” Sözündeki gibi bir dip ne kadar büyüyor görürsün…
O vakit alkış seslerinin yerine yüzüne inen tokat seslerini duyduğunda, hissedeceğin tek şey acı değil.
Dönüşü olmayacak pişmanlıklardır…
Ellerimizle eski bir barakaya çekip, duvarda asılı duran kalkan ve kılıçlarla katletmedik mi aşkı.
Oysa ki, ne çok kaçacak yeri vardı aşkın o tenekeden barakada…
Şimdi, en az ruhlarımız kadar delik deşik bu mekanda…
Neler arzulardık neleri düşlerdik, katliamın önüne geçemedik belki
Ama sevgiyi yok etmekte birer usta idik.
Çünkü, birbirimizle savaşmanın verdiği haz, herşeyin üstüne geçmişti…
Büzüşmüş olan ciğerlerime bir pipet atıp şişirmek yerine, kalan son havayı bir anda çekiverdin, suni teneffüs saatlerinde.
Bir krallık kurmuştum kendime sadece bana ait olan, tarifi olmayan duygularla beslenmiş büyümüş gitmiş en sonunda çökmüş bir krallık…
