İsrail'i Kur

Dost veya karşıt, farketmez... Korkma. Hayatında herhangi bir şeyi başarmış olan herkes, mutlaka karşısındaki çoğunluğun dokuz nasihatına maruz kalmıştır. Ama ona ve insanlarına yazık ki zamanı geldiğinde, kendi içindeki mücadele inancını hissetmesin. Sadece bir gerçek var. Bu benim içimde. Hepiniz yanılgı içindesiniz ve kazanacak olan benim.

dev Simson82 ölürken bile sağ olduğu dönemlerden daha fazla düşman öldürdü.”

Çok eski bir İngiliz-Yahudi ailenin mensuplarından askeri hekim Yüzbaşı Salaman: “Siyonistler, Christof Kolomb’un yumurtasının90 aynısı bir dolap çevirdiler; bir realite yarattılar ve böylelikle tüm tartışma yollarını kapattılar. Şimdi sadece bir yol var... Katkıda bulunmak” dedi.

Aslında anlatılmayı haketmediği halde; burada kısa bir hikâye anlatmalıyım. Daha başlamadan, lejyonu yıkmak için çaba gösteren bizim asimile olmuşları demek istiyorum. Sadece bu çaba başarılı olamadı demek de yeterli idi. Ama bu kısa hikâye, İngiliz hükümet mekanizması açısından karakteristikti ve bizim bunun hakkında çok az bilgimiz vardı. Bizde hala, İngiltere’de herşey bir plan dâhilinde, dakik ve devlet ciddiyeti içersinde yürütülüyor efsanesi geçerli. Ama bu böyle değil. Çoğunlukla, Almanların “Rus ekonomisi” kavramına uygun bir tablo hakimdir. Bir odada bir karara varılır ve öbür odada buna karşı konulur. Sonunda herhangi bir orta bir yol bulunur, çünkü halkı “soğukkanlı ve becerikli bir irade “yönetir. Başka bir millet bu tür hükümet gelenekleri yüzünden her seferinde çok kötü durumlara düşerdi. Bunun en uygun bir örneği, Vehhabilerin, 1922’de Mekke Kralı Hüseyin’e karşı savaşı sırasında gerçekleşti. Avam Kamarası, aynı zamanda, Londra Hükümeti’nin Kral Hüseyin’e, Hindistan Hükümeti’nin de (orası da İngiltere sayılır) Vehhabilere para ve silah yardımı yaptığını resmen tespit etmişti. Bu harcamalar, hem İngiltere, hem de Hindistan devlet bütçe kayıtlarında görünüyordu, ama bunu ilk dönemlerde kimse farketmemişti.

Bugün de hala aynı görüşteyim. Savaş ve askerlik görevi genelde iki anormal olgu. Ben, bu her ikisinden de, yüzyıl sonra, belki de daha da önce hiçbir iz kalmayacağına kesinlikle inanan iyimserlere dâhilim. Ama her ikisi de var olduğu sürece, gönüllülük sistemi, insanın düşünebileceği en büyük haksızlıktır. En vatanseverler acı çeksinler, aldırmazlar evde kalsınlar, bir de bu aldırmazlık onlara ödül olsun... Gönüllüler ordusunun “daha kahramanca” savaştıkları gerçek değil. Verdun’da savaşan Fransız askerleri mecburi askerlik yapanlardı. General Garibaldi: “İki gün sonra, gönüllü olarak savaşanla, muvazzaf askerlik yapan arasında en ufak bir fark göremezsin” demiş. Doğru... Ama, gönüllü bir kere pişman olur ve: “Artık çok geç, şimdi asker kalmalıyım “der. Bu, artık zorunlu muvazzaf haline geldiğinin gerçeğidir. Her ortalama muvazzaf asker ise: “Kötü. Ama bir kez asker olmaya mecbur kaldıysam, en azından iyi bir asker olmalıyım.” der. O anda bir gönüllü olur.

Ben genelde zorunlu askerlik taraftarıyım. Savaş olduğu sürece, bu savaşa katılmak bir zorunluluk. Amatörlerin vakit geçireceği bir durum değil.

Sokolow, Siyonist Komite’nin bir toplantısında fikrini değiştirdiğini belirterek, gençlere: “Haki renkli üniformayı giyin ki, ileride mavi-beyazlı olanı giyebilesiniz” diye seslenmişti.

Rusya’ya gitmeye karar verdi.

“Orada ne yapacaksınız?” diye sordum.

Mükemmel iki planı vardı. Birincisi: Sawinkow’un85 Savaş Bakanı olduğu Kerenski Hükümeti’ne, sadece bir lejyon değil, yüzbinden bile fazla askere sahip, Yahudilerden müteşekkil bir Yahudi ordusunun kurulmasının kabul ettirileceğine emindi.

Bu ordu Kafkas cephesine yürüyecek ve ardından Ermenistan ve Mezopotamya üzerinden Ürdün Nehri’nin karşı kıyısına ulaşacaktı.

İkinci olarak: Bu ikinci konuya, kötü aydınlatılmış küçük bir odada verdiği cevabı asla unutamayacağım. Bu cevap, Filistin’in dağlarında ve vadilerindeki Yahudi halkı içindi ve Yahudi milleti bunu asla unutmayacaktı.

Birinci plan Rusya’nın çökmesiyle gerçekleşemedi. Ama ikincisini başardı. Söylediklerini yazmadım, ama her kelimesi aklımda. 1916 yazında, Chealse’deki yarı karanlık odada bana mütevazı ama parlak “hechaluz “86 düşüncelerini anlatmıştı.

Adı geçenlerin hepsine büyük saygı duymama rağmen, dün olduğu gibi, bugün de bu tarihi onurun sadece bir kişiye verilmesini uygun buluyorum. O kişi ki, isminin önünde Savaş Bakanı’nın eğildiği Yahudi katırcılarına komuta etmekten utanç duymamış, o yahudilerden gerçek askerler yaratmış; o kişi ki, hastane ve Rehabilitasyon Yurdu’nda bile bizi düşünen, “Siyonistlerle Gelibolu’da” kitabını yazarak kalemiyle bize yardım eden, daha ilk andan itibaren, çok az bir sayıya sahip olduğumuz dönemlerde, bizle alay edildiğinde bile bize inanan kişi... Yahudi olmadığı halde, sadece bir aday var. Onun olması gerekir; umarım bir gün o bize General olacak. “Patterson...” dedim.

Yahudi kelimesi doğuştan gelen bir rastlantı değil, onursal bir ünvan dı.