İvan İlyiç'in Ölümü

Böylece ölüm uçuru­munun kenarında yalnız başına, yanında bir anlayıp acıyanı olmadan yaşamaktadır kaderi...

Böylece ölüm uçuru­munun kenarında yalnız başına, yanında bir anlayıp acıyanı olmadan yaşamaktadır kaderi...

İvan İlyiç de, kendi hayatını nasıl zehirlemişse şimdi de başkalarının hayatını zehirlediğini, üstelik bu zehrin azalmayarak gitgi­de bütün varlığını sardığını anlayarak tek başına kalıyor.

Etrafındakiler anlamıyor ya da anlamak istemiyorlar; dünyada her şeyin eskisi gibi gitti­ğini sanıyorlardı. İvan İlyiç'i en çok üzen de buydu.

— Biz hastalar size belki çok defa yersiz sorular sorarız, dedi. Aslında hastalığım tehlike­li mi, değil mi?

Oysaki İvan İlyiç için bir tek meselenin önemi vardı: durumu tehlikeli miydi, değil miy­di?... Fakat doktor bu yersiz soruya önem ver­miyordu. Doktorun görüşüne göre bu soru boş, incelemeye değmez bir soruydu. Hastalığın böb­rek kayması, müzmin nezle ve kör bağırsak hastalığından hangisi olduğunu ayırt etmek ge­rekti, o kadar. Söz konusu olan İvan İlyiç'in hayatı değil, hastalığın böbrek kayması ile kör ba­ğırsak konularından hangisi üzerinde olduğu tartışma idi.

Yolculukta, bazen, tren geri geri giderken ileri gittiği sanılır, son­ra birdenbire gerçek istikametin farkına varılır. O da böyle olmuştu

Ölüm hükmü giyen bir adamın cellâdın elinden kurtulamayacağını bildiği halde çırpın­ması gibi debeleniyordu. Mücadele için harcadığı bütün gayrete rağmen ona dehşet veren sona her an yaklaşmakta olduğunu hissediyordu. Is­tırabının, hem o kara deliğin içine sokulmaktan, hem de, daha çok, onun içine girememekten ol­duğunu duyuyordu. Girmesine engel olan, hayatının iyi geçmiş olması inancıydı. Haklı bir hayat yaşadığı üzerine görüşü takılıyor, ileri bırakmıyor, bu kadar azap veriyordu ona.