Hürrem Sultan

vicdanını da memnun edecek bir çözüm arıyordu.

Bir aralık gözünün önüne oğlu Mustafa geldi. Bu görüntüde çocuk, anasına şefaat eder gibi yalvaran bir sima taşıyordu ve o haliyle Padişaha hiç tatmadığı, daha doğrusu tadamadığı bir duygu aşılıyordu; evlat sevgisi! Birinci Murat’ın, oğlu Savcı Beyi öldürdüğü günden beri Osmanoğulları sarayında evlat muhabbeti, çekinilecek, uzak olunacak bir afet gibi kabul ediliyordu. Kardeş katilliği kanun haline konulduktan sonra evlat sevgisi dahi kayda, şarta bağlandı. Padişahlar, kardeşleri kadar evlatlarından da kuşkulanıyorlardı. Yavuz, babasına karşı silah çekmekle ve onu tahtından, hayatından mahrum etmekle bu kuşkunun boş olmadığını ispat ettiğinde Süleyman, evlat sevgisini hesaplı ve ihtiyatlı olarak yaşatmayı şiar edinmişti.

Onun minimini şahsiyetinde Yavuz gibi davranması muhtemel bir asi evlat hüviyeti düşünmemek için çocuğu sık görmekten çekinirdi. Makul ve insaflı düşündüğü zamanlarda da Mustafa’nın varlığına kendi ölümünü ve saltanatın ona geçişini gördüğünden yine huylanırdı, babalık şefkatine kapılmaktan uzak kalırdı.