Bizim Büyük Çaresizliğimiz

Belliydi, gündelik hayatın kalıplarına Nihal de girip çıkacaktı. Ona kişilik kazandıran tuhaf, aykırı yanlarını yontarak, yontulmasına izin vererek birer birer kalıpların biçimini alacaktı:

Yıldızlı bir gecede, gökyüzünün altında kendini acemi ve çaresiz hissedersen, bu, yıldızlara bakarak başka şeyler düşündüğün içindir. Yıldızlara bakarak yalnızca yıldızları düşünmek gerekir.

Çetin ilişkimiz bir gün bu zenginliğini yitirirse, geçmişimizden artık geride kalmış bir şey olarak söz edersek, bu benim için bir çeşit ölüm olur! Ölünce de her şeyi bağışlayabilirim, ikimizin de erindiği bulaşıkları makineye yerleştirme işini, sen zahmet etme, ben yapabilirim.

Dostum, her şeyin farkında olduğun için mi yalnız ve mutsuzsun?

"Hayatımızın, uzun mihnet, lezzetsizlik, renksizlik ve keder devrelerinin arasına serpiştirilmiş kısa saadet dakikaları..."

Babama göre, dökülen dişler, seyrelen saçlar, çürüyen iç organlarla ihtiyarlar kendilerini bu dünyanın artıkları, istenmeyen, utanılan, ayıp bir şeyi olarak görüyorlardı.

Çok konuşunca olan şey: Konuşmak, anlatmak, anlamsız gelmişti birdenbire. Belki de, katlanıp kaldırılması gereken şeyleri buruşturmuştum.

Bazen düşünürüm, yıllarca ayrı kalmasaydık bu kadar sıkı dost olur muyduk? Hep özlemeseydik...

Kalemi eline alıp iki insanı birbirine götüren yolu bulmaya çalışan biri, tek bir çizgi çizmeyi beklerken karalamayı andıran bir resim çizer. İki insanı birbirine götüren sayısız yol vardır. Ama gel biz burada, ikimiz için ayrı ayrı nedenlerden kaynaklanan "erken aile kurma isteğinin" hafif kıvrımlı yolundan geçelim.

Biz uzaktan kuruyorduk Çetin, olanlar üzerine değil olabilecekler üzerine düşünüyorduk. Nihal ise zaten ne yaşadıysa yaşamıştı. Yine yaşayacaktı, tekrar yaşayacaktı.