Asr-ı Saadet'te Ramazan

Ruh dünyamızı aydınlatan Rabbimizin teveccühüne mazhar eden, kalbimizi ilahî aşk ile coşturan, vücudumuzu pervane edip döne döne Rabbine doğru seyrettiren, sevgiyi “İlahî ente maksûdî ve rıdâke matlûbî” sırrına ermesine vesile kılan bir ibadettir.

Mana merdivenlerini bir bir çıkarak melekler âleminde seyran eden, gönül gözümüzü açarak feleklerin seyrine daldıran “Ey huzura kavuşmuş nefis! Sen O’ndan hoşnut O da senden hoşnut olarak Rabbine dön! (Seçkin) kullarım arasına katıl ve cennetime

Peygamber Mirası

İnsanların dünyaya fazlaca daldığını gören Ebû Hüreyre (r.a.) bir gün çarşıya giderek onlara:

– Niçin böyle tembellik ediyorsunuz? diye seslendi. Orada bulunanlar bu söze anlam veremediler.

– Niçin böyle söylüyorsun? diye sordular.

– Mescitte Allah Resûlü’nün (a.s.m.) mirası dağıtılıyor, siz hâlâ burada duruyorsunuz. Gidip payınıza düşeni almayacak mısınız?

Hemen mescide oraya koşan esnaf, bir süre sonra geri döndü.

– Ey Ebû Hüreyre! Mescide girip her tarafına baktık ama bir şey dağıtıldığını görmedik.

– Mescitte kimseyi görmediniz mi?

Bazı kişiler namaz kılıyor, bazıları Kur’ân okuyor, bazısı da helal ve haramı öğreniyordu.

– Yazık hâlâ anlamadınız mı? İşte o Allah Resûlü’nün (a.s.m.) mirasıdır, dedi.[313]

Bunlar Ramazan’ın on yedinci gecesi, yirmi birinci gecesi ve son gecesidir.

“Eftara indekümü’s-Sâimûne ve ekele taâmekümü’l-Ebrâru ve sallet aleykümü’l-Melâiketü– Oruçlular sofranızda iftar etsin, yemeğinizi iyi insanlar yesin, melekler size salât etsin! diye dua buyurdu