Hikaye Oksijendir

Çünkü hikaye hayat değil, hayatın özüdür. Hayatın kendisi değil, metaforudur.

Reklam dahil olmak üzere her türlü iletişimin rüyası beynimizde “kalıcı iz” bırakmak değil midir?

Sunumun başlığı “Abruption”dı. Manning’in tezi, markalar için yapılan iletişimin insan beynindeki nöronların rutin hareketlerini sarsan, aksatan bir etkiye sahip olması gerekliliği üzerine kurulmuştu. Şaşırtan, durduran, baktıran, duygulandıran, düşündüren iletişim, öncelikle bu sarsıcı, düzen bozucu etkiye sahip olmalıydı.

Marshall McLuhan’ın deyişiyle sanatçılar ileriye, sıradan insanlar ise dikiz aynasına bakarlar.

Hikaye, siyasi yapıya “ruh” verir, meşruiyet kazandırır. Motivasyon verir! Tebaayla, halkla, vatandaşla devlet arasında bir köprü kurar hikaye veya “kurucu mit”. Devletler çöktüklerinde hikayeleri tarihe karışır. (Müzelik olur!) Kabuk değiştiren devletlerin de hikayeleri değiştirilir. (Yoldaş Stalin gider, Putin gelir…) Ya da yavaş yavaş Cumhuriyet gider, yerine “Yeni Osmanlıcılık” gelir.

Victor Hugo, hikayesinin “controlling idea”sını bir konuşmasında şöyle ifade etmiştir:
“Baylar, bu dünyada acıyı kaldırabileceklerine inananlardan değilim, çünkü acı tanrısal bir yasadır; ama devletlerin sefaleti yok edeceklerine inananlar arasındayım.”

Irvin Yalom’un önerisi: Ölümle yüzleş ve anı yaşa!