Kalküta

Ah bir nezaket sıçrasa
Üstünüze bir yerlerden.

Nasıl uçsuz bucaksız bir yoksulluktur,
beyninde kendine ait tek bir fikir
bile olmayan adamlarınki.

Kitap okumanın zararı
da var elbette, bittiği
zaman hayata geri dönüyor
ve mecburen yaşamaya devam ediyorsun.

Dünyanın bin türlü hâli var
ve çoğu beni ilgilendirmiyor
Ama senin bir hâlin var ki…

Belki bir gün bu şehre bir deli gelir ve
alıp götürür bizi buralardan.

Her gün ve her saat, gölgesi
üstümüzde çınlayan ölüm.
Değinilecek bunca şeye rağmen
yine ölüm, yine ölüm…

Varoluş sıkıntısı çeken ruh, kendi
yaralarını yaratmakla mükelleftir.
Aynı zamanda dışa vurduğu her bulantısı
kendi benliğine ihanettir.

Yakıcı bir düş tarazlanıyor fikrimde,
okumaktan gözleri bozulan
çocuklar kadar güzel.

Ruhun davası kendinle yüzleşme
anıyla başladı, kendinle mübareze
anıyla devam etti, kendinde yok olma
anıyla nihayete erdi.

İçinin kubbelerine sis çöker bazen,
İstanbul’a benzersin.