Orhan Pamukun oxuduğum daha öncəki kitabları ilə müqayisədə fikrimcə, xeyli zəifdir. Pamuk son iki kitabında sanki öz üslubundan, dəsti xəttindən uzaqlaşıb. Düzdür əvvəlki kitablarına görə bu kitab daha sadə yazılıb və rahat oxunur, amma əvvəlkilərdə olan dərinliyi burda axtarmaq əbəsdir. Bütün bunlarla yanaşı yenə də kitabı oxumağa dəyər. Edip kompleksi (Sofokl "Çar Edip" faciəsi), Firdovsinin " Şahnamə"si, əsrlərdən bəri davam edən "atalar və oğullar" problemi, Türkiyədəki quyuqazma sənətinin incəlikləri, İstanbul və ətrafında baş verən şəhərləşmə prosesi və başqa məsələlərə toxunan yazıçı oxucunu maraqlandıra bilir. Kitabın son "Qırmızı Saçlı Qadın " adlı qırmızı saçlı qadının dilindən nəql edilən bölümü isə romanın ən güclü və təsirli hissəsidir.

Pamukun əsərində qoyduğu problemin "Çar Edip" faciəsi ilə oxşarlaşdırmaq və oxucunu buna inandırmaq kimi uğursuz cəhdi və zənnimcə də bir az tələskənliyi olmasa idi " Qırmızı Saçlı Qadın " çox daha uğurlu bir roman olardı.