Tereddüt eder insan bazı bazı. Şüpheye düşer sevdiğinden de sevildiğinden de. Gölge olmadan güneş, şüphe olmadan aşk olur mu? Bir insanı haftada yedi gün, günde yirmi dört saat aynı şekilde, hiçbir iniş çıkış yaşamadan sevmek mümkün mü? Hele seneler boyu. Mümkün değilse şayet neden bu kadar zorlanıyoruz sevdiğimiz insanları, sevmediğimiz anlar, hatta sevmediğimiz günler olduğunu kabul etmekte?
Keşke söyleyebilsek birbirimize dürüstçe: “Seni seviyorum ama şu anda değil. Seni görmek istiyorum ama bugün değil.”
Keşke kırılmasak bunları duyduğumuzda, rahat olsak, anlasak.