"Mademoiselle Albertine gitti!" Istırap, insan psikolojisine, psikoloji biliminden çok daha derinlemesine nüfuz eder. Daha bir dakika önce, hislerimi tahlil ederken, Albertine'le son bir kez görüşmeden, bu şekilde ayrılmanın, en çok istediğim şey olduğuna kanaat getirmiş, Albertine'in bana verdiği hazların vasatlığıyla beni mahrum ettiği hazların bolluğunu karşılaştırıp kendimi çok zeki bulmuş, onu artık görmek istemediğim, sevmediğim sonucuna varmıştım. Oysa, "Mademoiselle Albertine gitti" sözleri, kalbime öyle bir acı saplamıştı ki, bu acıya pek uzun süre dayanamayacağımı hissediyordum. Benim nazarımda bir hiç olduğunu zannettiğim şey, demek ki aslında bütün hayatım, her şeyimdi. İnsan kendini ne kadar az tanıyor! Bu acıya derhal bir son vermem lazımdı; annemin, ölüm döşeğindeki büyükanneme gösterdiği şefkati, ben de şimdi kendime gösteriyor, sevdiklerimizin acı çekmesini önlemekte gösterdiğimiz kararlılıkla, "Azıcık sabret, bir çaresini bulacağız, merak etme, böyle acı çekmene izin vermeyeceğiz," diyordum kendi kendime. Korunma içgüdüm, bu tür düşüncelerin arasında, açık yarama sürülebilecek ilk merhemleri arıyordu: "Bütün bunların hiç önemi yok, çünkü onu derhal geri getirteceğim. Çözüm yollarını araştıracağım, ama her halükârda bu
PART 1 “Mademoiselle Albertine has gone!” Sorrow penetrates human psychology much deeper than the science of psychology. Just a minute ago, when I was analyzing my feelings, without having a last meeting with Albertine, he decided that leaving this way was what I wanted most, with the mediocrity of the pleasures Albertine gave me. I compared the abundance of pleasures that he deprived me and found myself very clever, concluded that I did not want to see him anymore, that I did not love him. Whereas the words, “Mademoiselle Albertine has gone,” plunged in my heart so much pain that I felt I couldn't stand it for long. What I thought was nothing to me, so my whole life was everything. How little you know yourself! I had to put an end to this pain immediately; I now show myself the kindness my mother showed to my deathbed grandmother, with our determination to prevent the suffering of our loved ones,” Just have a little patience, we'll figure it out, don't worry, we won't let you suffer like this.” My instinct of protection, among such thoughts, was looking for the first ointments that could be rubbed into my open wound: “All this does not matter at all, because I will immediately return it. I'll look into ways to solve it, but in any case this
