. Kendimi öfkeli bir kalabalık önünde, idam mangasının karşısında görüyordum, onların bir türlü anlayamadıkları mutsuzluğuma ağlayarak ve onları affederek! –Tıpkı Jean d’Arc gibi!– “Papazlar, profesörler, öğretmenler, beni adalete teslim etmekle yanılıyorsunuz. Ben hiçbir zaman bu toplumdan olmadım; ben hiçbir zaman Hıristiyan olmadım; ben, acı çekerken şarkı söyleyen bir ırktanım; yasaları anlamam; ahlâkî duygum da yok, ben kaba saba biriyim: siz yanılıyorsunuz...