Senai Demirci

Bir kilo domatese ihtiyacımız var ama yarım kilo geldi; o halde “eksik”tir domates; kasırdır, yetmezdir. Ama “hatalı” ya da “kusurlu” değildir. Domatesler kusursuzdur, çok iyi kalitedir ama yetmezdir, eksik kalır. Kendimizde görmemiz gereken kusur; bir şeyi var etmede yetmezliğimizdir, bir yere ulaşmada geri kalışımızdır.

Biz yaratılmışlar neyi yapmak istiyorsak, neye vücut vermek istiyorsak, o şeyin yapılmasında hep eksik kalırız. Her inkılab başında bu temel gerçeği fark edip demeliyiz ki: “Yerküreyi yerinden oynatmakta eksiğim. Sabahı ben getiremem. Gündüzü gece yapmak

sensiz geçen süreyi bir hesapla: Milattan sonrasından sayarsan, yaklaşık 2000 yıl. Sensiz geçen o yıllarda, sensizlik kimsenin derdi değildi. Sen olmadan da işler tamam oluyordu. Seni beklemeden sofralar kuruluyordu. Senin eksikliğin mutlulukları eksiltmiyordu. Sen, kimsenin aramaya bile değer görmediği bir kayıptın. Senin kayıp olduğuna aldırmaksızın, yeryüzünde sevinçler yaşandı, keyiflere kıl kadar zarar gelmedi.

Sen, ey insan, hatırla ki bir zamanlar
hatırlanmaya değer bir şey değildin.”
İnsan sûresi, 1