Reşat Nuri Güntekin

Kalem sapını kebap şişi gibi dişlerimin arasında çevirmeye gelince, onun hikmetini doğrusu kendim de pek anlamadım

elleri ceplerinde kendi kendine deniz kenarında dolaşır, yahut ağaçların altında kitap okurdu.

Sevecek bir hakiki insan bulanlara şaşmak lâzım... Çünkü onun bir hayalini bile bulmak o kadar güç, o kadar güç ki...

Sen iğrenç bir insan oldun Hayriye; iğrenç bir insan.

Leyla, dansını bitirdikten sonra Necla’nın önünde durdu, ellerini kardeşinin omuzlarına attı: “Kürküm gelince bunu sana veririm, olmaz mi Necla?” dedi.

Ne yapıyorsun, baba... Çıdırdın mi? dedi. Kısmetime ne hakla mani olacaksın? Mademki Abdülvehhap Bey beni istiyormuş... Kardeşimin yerine beni verirsin, olur biter... dedi.
Ali Rıza Bey, yüzsüzlüğün bu derecesini aklına sığdıramayarak dili tutuldu. Leyla bayıldı.

vakit Leyla, büsbütün çıldırdı ve evde bir kızılca kıyamettir koptu. Genç kız, kalın, yırtık bir mahalleli karısı sesiyle:
— Kaltak... Ahlâksız kaltak... Nişanlımı sen baştan çıkardın... diye Necla’ya saldırıyor, o korkup çekinmeye lüzum görmeden:
— Pekâlâ yaptım, gözünü açaydın da sıkı tutaydın... diye cevap veriyordu.

Sırtına iki paralık bir manto giymekle ne oldum delisi oldun, değil mi? Utanmadan bize ahretlik kız muamelesi ettin. Allah senin gibileri işte böyle tepetaklak yuvarlar... Kışın kürk aldığın zaman bana eski mantonu verecektin, değil mi? Şimdi ben onu başım, gözüm sadakası olarak sana bağışlıyorum.

Leyla, artık her gün kadife

mantosunu giyiyor, başını alıp sokak sokak geziyordu.