Yalnızca deli dolu, zor sevgiler değil, içinde uyumun, dinginliğin, dayanışmanın olduğu sevgiler de vardır. Görmüş geçirmişlik dersiniz buna, ya da doygunluk. Saflığa varan iyimserlikten, küçük oyunların tuzağına düşmekten ve düşmanlıklardan kaçınmayı öğrenmiş, söylemek istediklerinizin çoğunu söylemiş ve henüz söyleyemediklerinizi söylemenin ise zaten gereksiz bir zahmet olduğunun farkına varmışsınızdır.

Her insan yükünü kendi taşır ister istemez ve düşmeden önce, düştüğünde başına gelecekleri bilemez.

Onu aramızdaki her şey bittikten dört yıl sonra yeniden görmek bir tutkudan bütünüyle ve hiçbir şey kalmamacasına kurtulmuş olduğumu kesin olarak anlamanın sevincinden başka duygu uyandırmıyor bende. Ona başka bir gözle bakıyorum artık. Benim olmayan, kaybetmekten korkmadığım biri olarak. Geriye kalan hiçbir şey yok. Ne suç ortaklığı ne de az çok yakın bir duruş. Yarım kalmış bir acı yok. Zorla vazgeçilmiş dostluk, güzellik yok. Geçmişte bıraktığım bu adam değil. Bu bir başkası. Ben onu boşu boşuna sevmiş ve yoktan var etmişim