Samitzky aniden sessizliği bozarak, “Polonya’yı özledim,” dedi.

Pappenheim, “Neden?” diye sordu.

“Bilmiyorum,” dedi Samitzky. “Polonya’dan çıktığımda yedi yaşındaydım, şimdiyse daha geçen yılmış gibi geliyor.”

Birisi, “Orada insanlar çok yoksul,” diye fısıldadı.

“Yoksul olabilirler ama ölümden korkmazlar.”

Pastane sahibi siparişlere yetişemez oldu. Bu yıl açlıkları sınır tanımıyordu. Ellerine ne geçirirlerse dişliyorlardı.

Özgürüm! Sonsuza dek özgürüm