Suzan Vajs Bauer

Nastavio je da i dalje na svom novcu kuje izreku Sol Invictus („nepobedivo Sunce“). Za sebe je zadržao funkciju pontifex maximus-a, odnosno prvosveštenika rimskog državnog kulta i to sve do svoje smrti.

Opirao se i obredu krštenja sve dok 336. godine nije bio na samrti.7

Preobražavajući rimsko u hrišćansko carstvo, car Konstantin je državu koja se krunila mogao ponovo da ujedini pod Hristovim imenom koje je moglo da uspe tamo gde nisu mogli Cezar ili Avgust.

Carev cilj bio je da se spreči podela crkve. Veliki crkveni razdor pretio bi da ugrozi Konstantinovo viđenje hrišćanstva kao mogućeg modela održavanja na okupu raznorodne grupe naroda koji bi, pri tome, ostali odani već suviše velikoj državnoj strukturi. Ukoliko bi takva struktura doživela kolaps, željeni model bio bi potpuno beskoristan.

Nakon što ga je prvosveštenik Vasilije uverio u to da zemljotres nije bio posledica osude Gospodnje, već delo samog đavola kako bi se crkva omela u svojoj nameri da razreši spor, car Konstantin I Veliki je odgovorio da bi episkopi trebalo da se upute u pravcu grada Nikeje u koji su i stigli krajem proleća 325. godine, veoma raspoloženi za nastupajuću raspravu.

Naime, 325. godine u Nikeji je došlo do susreta hrišćanske crkve i zapadnjačke svetovne vlasti.

Upućeni od vodećih episkopa, kao i samog cara, da zauzmu antiarijanski stav, crkveni velikodostojnici okupljeni u Nikeji došli su do formulacije koja se i dan-danas koristi u hrišćanskoj crkvi. U pitanju je Simvol vere

je to definicija kojom je, zahvaljujući njenom nedvosmislenom insistiranju na Hristovoj božanskoj prirodi, bilo potpuno odbačeno Arijevo učenje.

Koristeći hrišćanstvo kao oružje u svojim rukama, Konstantin I Veliki ga je istovremeno i menjao.

Nakon što su njegovo učenje odbacili učesnici Nikejskog sabora, Arije se dao u beg te je skrovište pronašao u Palestini koja se nalazila na istočnim obodima Carstva. Arijanstvo nije iščezlo. Ono je preraslo u jaku i nezadovoljnu nezvaničnu skupinu. Naime, rođena sestra cara Konstantina I Velikog postala je jedna od najuglednijih ličnosti koja se priklonila Arijevom učenju i odbila da se povinuje bratovljevom nalogu da prihvati Simvol vere kao jedino i isključivo prihvatljivo hrišćansko stanovište.18