İlknur Özdemir

Şahsen insanları infaz etmektense onları anlamayı seviyorum!

Belki şimdi size, bir yabancıya bütün bunları neden anlattığımı anlamıyorsunuzdur, ama o yaşananları düşünmediğim bir tek gün, bir tek saat bile geçmiyor, benim gibi yaşını başını almış bir kadın, ömür boyu hayatının tek bir noktasına, tek bir gününe gözlerini dikmenin katlanılmaz olduğunu söylüyorsa inanabilirsiniz.

nsan bir kez, bir an mantıksız davrandıysa bunun ne önemi olabilir?

Ama vicdan diye tanımlayabileceğimiz şeyden kurtulamıyoruz;

hayatı dümdüz seyreden biri için başkalarının hareketli hayatı, tiyatro ya da müzik gibi sinirleri etkileyen bir deneyimdir

Bu adamın anlaşılmaz bir şekilde, hareket ederek, elini kolunu oynatarak bütün duygularını somut şekilde gösterme gücüne sahip olduğunu size daha önce söylemiştim; ama dünyada hiçbir şey çaresizliği, yitirilen yaşama gücünü, yaşarken ölü olmayı bu hareketsizlik kadar, bardaktan boşalırcasına yağan yağmur altında böyle kımıldamadan, duygusuzca oturmak kadar, ayağa kalkamayacak ve birkaç adım atıp sığınacağı damın altına gidememe derecesinde yorgun olmak kadar, kendi varlığına böyle kayıtsız kalmak kadar sarsıcı bir şekilde ifade edemezdi.

O saatteki kadar mutlu olmuş muydum hiç hayatımda? Bilmiyorum

kendi yarattığım mucizeyi görmek bana çok dokunuyordu

Çünkü bu kadar mutluluk fazlaydı.

Ama ne de olsa zaman çok güçlüdür, insanın yaşının da bütün duyguların üzerinde, onları değersiz kılan tuhaf bir kudreti vardır.