Aristoteles

Epopoiia1, tragedya şiiri, komedya, dithyrambos şiiri2 ve büyük bölümüyle aulos ve kitharis3 sanatı: Bütün bunların ortak özelliği, genel olarak taklit (mimesis)4 olmalarıdır. Ama birbirlerinden üç bakımdan ayrılırlar: Ya farklı nesneleri taklit eder ya farklı araçlarla taklit eder ya da farklı biçimde, farklı bir yöntemle taklit ederler.

Oysa dizenin adına poiein9 fiili takılarak, kimilerine elegeion ozanı (elegeiopoios), kimilerine epos ozanı (epopoios) deniyor.10 Yalnızca kullanılan dize ölçüsüne bakarak ve yapılan taklidin türü hiç göz önüne alınmadan fizik ya da hekimlik üstüne yazmış birine de ozan (poietes) denebiliyor böylece.

Oysa Homeros ile Empedokles11 arasında, kullandıkları dize ölçüsü dışında hiçbir ortak yan yoktur ve birincisine ozan, ikincisine doğabilimci demek gerekir.

Yunancada “söz”ün üç biçimi var (Azra Erhat’tan aktarıyorum): Mythos, epos ve logos. Kabaca söylersek, mythos söylenen ya da duyulan söz, öykü, masal anlamlarını taşıyor; epos, belli bir düzen ve ölçüye göre söylenen söz, şiir, efsane, ezgi anlamlarını taşıyor; logos’sa insan sözünde dile gelen gerçek, eski karşılığıyla “kelam”.