Iván Bunin

Сенің тәнің сананың жоғарғы сатысы деп герр Ницше тегін айтпаған.

лып етпе қуаныш, қылт етпе кейістіктер

лып етпе қуаныш, қылт етпе кейістіктер

лып етпе қуаныш, қылт етпе кейістіктер

аспандағы түйдек-түйдек ақ бұлттар ағаш басына ілініп қалғандай...

Бүгінде сол күндер тым алыстап кетті-ау! Ол кезде таңдайының сүті кеппеген, пәк те ақжүрек, өз уайымы, өз қуанышымен күн кешкен қиялшыл бала екен ғой!

Күннің көзінен де, ауладағы тебіндеп келе жатқан көктен, аспаннан, бақтан да ол өлімді көргендей болды... Баққа кірді, күн көзінен жерге шұбар-ала көлеңке шашқан ағаштарды аралады, алғашқы ақ көбелектерді көрді, құйқылжытып ән төккен алғашқы құстарды тыңдады - ештеңеге түсінген жоқ: бәрінде де ажал тұрды, өлік жатқан залдағы үрейлі үстел, паршамен қаптап баспалдаққа сүйеп қойған табыттың үңірейген қақпағы...

ұзаққа созылған сүйкімсіз көктем көңілсіз сезіммен өтті, секем алғандықтан ба, жуып-тазартып, сан дүркін жел қақтырса да үйден күлімсі әлік иісі кетпей қойды.

Катяның өзі жоқ, көз алдында оның бейнесі, көңілімен қалаған, қиялындағы бейнесі, ойлап тұрса, қылығымен де, қызығымен де ол шіркін мұның көксеген арманына қиянат жасамаған екен, күн өткен сайын сағыныштан сарғайып, Митя қайда қараса да қарсы алдынан Катя шыға келетіндей көрінді.

Жұрт ұйқыда, достым, көлеңкелі баққа жүр!

Жұрт ұйқыда, көк аспаннан көп жұлдыздар қарап тұр...

Осы бір ғажайып жолдар құдды өзінікі сияқты көрінетін, қайда болса да көңілінен көшпей, қайда жүрсе де көз алдынан кетпейтін сүйіктісіне арналғандай, кейде Митяға қатал ескерткендей болушы еді: