Yusuf Atılgan

Birden kaldırımlardan taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi.

Erkekler yeni tıraş olmuşlar, kadınlar yeni boyanmışlardı.

Sanki onu tanıyormuşum, görsem bilecekmişim gibi bakıyordum geçenlere.

İlerde locaları derin sinemanın önünde müşteri beklediğini bildiğim şaşı kadın

Şaşı kadın karmaşık yollardan bana Zehra teyzemi getiriyordu.

Sadık bile, "— Bulacaksın da ne olacak?" diyordu. "— Anlatacam yahu.

Haksız olduklarını söyleyecem. Yanlarındaki üçüncü kişiye yapmak istediklerinin umurumda

olmadığını, (—Olmaz, eve gidecem ben, demişti üçüncüsü) orada durduysam salt merak ettiğimden durduğumu söyleyecem. O iki terziye..." "— Niye terzi?" "— Bilmiyorum. O iki terziye beni dövmekle haksızlık yaptıklarını anlatacam."

Sonra?" "— Sonu oradaki duruma bağlı." Sadık başını sallıyor, gülüyordu.

İki kişiydiler; kolkola gülüşerek geliyorlardı. Yanımdan geçerlerken benden yana olanı tuttum, öptüm.

Bir haftadır bana akşam yemeklerini aynı lokantada yedirten düşünceydi bu. O geceki kadında oraya uymayan bir şeyler vardı. Yemek yiyenlerin, eşyanın ötesindeydi. Kalktığı zaman garson pilavımı getiriyordu. Kalkmamıştım; başka gece kalkacaktım.