Annem eğitimin bir kadın için ne kadar önemli olduğunu belirtirdi: “Benim ne hale geldiğimi görüyorsun. Gelecekte hiçbir erkeğe bağlı kalmamalısın.”

Günlerim öyle yavaş, öyle sessiz geçiyor ki, sevgilim.

Ve sen çok uzaklardasın, bir o kadar da yakında.

Kalbimin yanında, duygularımın derinliğinde.

Seni tekrar görmeyi, sesini duymayı acı verircesine

Öyle çok istiyorum ki.

Ama hiçbir şey değişmeyecek:

Benden öyle uzaksın ki.

DavaTanığı
Annem hep, “Başkaları için savaş bitti. Ama bizim için daha yeni başladı,” diyor. Savaş bittiğinden bu yana günlük yaşamımızı hep hastalıklar, işsizlik ve yokluk belirliyor. Düş kurmaya kalan zaman çok az. Ailem hayatta kalmak için savaş veriyor. Aslında acil olarak iş bulmam gerek, ama bunu şimdilik önemsemiyorum. Şimdiki hayatım tamamen Yüksek Mahkeme’de vereceğim ifadeye odaklandı. Büyük olasılıkla 2000 yılının ilkbaharında Den Haag’daki mahkemeye dava tanığı olarak çıkacağım. Ardımda kalan bütün o korkunç olaylarla ilgili yapacağım konuşmayı çok çalışarak iyice belledim. Bu süreç içinde müfettişler, savcılar ve hâkimler birçok kez beni ziyaret ettiler. Bana birçok soru soruldu ve davanın akışı hakkında bilgi verildi.