Gülser Erçel

en kendi adıma sanatım olmadan yaşayamam. Ama, bu, sanatı her şeyin üstüne koymuş olduğum anlamına da gelmez. Tersine, onsuz edememem, onun beni herkesle birleştirmesi ve olduğumdan başka türlü olmadan herkesle aynı düzeyde yaşatması demektir. Sanat, benim için tek başına tadı çıkan bir şey değildir. Sanat bence, en büyük sayıda insanı, ortak acılar ve sevinçlerle coşturan imgeleri, biçimleri bulmaktır. “
Albert Camus

Dünyamızın yoksulluğunu görüyorsunuz. Ne yapıyorsunuz bunun için?” Bu hayasızca yüklenmeye karşı şunu söyleyebiliriz: “Dünyanın yoksulluğu mu dediniz? Ben onu artırmıyorum hiç olmazsa. Hanginiz bunu söyleyebilirsiniz?”

Kabil Habil’i bugün öldürmüş değil, ama bugün Kabil Habil’i akıl uğruna öldürüyor ve onur madalyası istiyor. Düşüncemi daha iyi anlatmak için bir örnek vereceğim.

Celladın korkunç olması, insan yaşamının değerli olması demekti.

ısırlıların “Ölüm Kitabı”na göre günahsız bir Mısırlının öbür dünyada temize çıkabilmesi için şunu söyleyebilmesi gerekirmiş: “Kimseyi korkutmadım.” Günümüzün büyükleri arasında, kıyamet günü, bu sözü söyleyecek adamı güç bulursunuz.

Bugün birer gölge durumuna gelmiş, sağır, kör, korku içinde yaşayan, karnelerle beslenen ve bütün yaşamları bir polis fişinde özetlenen insanların adsız, soyutlaşmış

Pencereleri dünyanın güzelliklerine açacak yerde, yalnızların sıkıntılarına açılmış pencereleri kapıyorlar...

Politika ve sanat, dünyanın düzensizlikleri karşısında aynı başkaldırmanın iki ayrı yüzüdür. Her ikisinde de istenen şey, dünyayı birliğe götürmektir. Sanatçının davasıyla politika öncüsünün davası uzun zamandır birbirine karışmıştır.

Bonaparte’ın isteği ile Goethe’ninki birdir. Ama, Bonaparte liselerimize trampeti, Goethe ise Roma Ağıtları’nı (Römisch Elegien) bırakmıştır.

, herkesin yalnızlığa hakkı olduğunu savunduğumuz için hiçbir zaman yalnız kalmayacağız. Sıkıştırıyorlar bizi, vaktimiz yok, tek başımıza çalışamayız. Tolstoy, kendi yapmadığı bir savaş ü