Моllа Nəsrəddin lətifələri

Qış gecələrinin birində camaat bir evə yığışıb vaxt keçirirmişlər. Oradan-buradan söz düşür, hərə öz gücündən, qüvvətindən danışır. Növbə Mollaya çatanda deyir:

– Düzdü, mən qocalmışam, ancaq ona baxmayın, gücüm elə əvvəlki kimidir. Heç azalmayıb.

Soruşurlar:

– Nədən bilirsən?

Molla deyir:

– Ondan bilirəm ki, bizim həyətdə bir yekə daş var. Mən uşaqlıqda da onu götürə bilmirdim, cavanlıqda da götürə bilmirdim, indi də götürə bilmirəm.

Mollanın bir dəvəsi var imiş... Günlərin birində dəvə azarlayır. Başı çıxanlar baxıb deyirlər ki, öləcək.

Molla deyir:

– İndi ki, öləcək, mən də onu Allah yolunda qurban kəsəcəyəm.

Molla dəvəni qurban kəsir. Bundan sonra haraya gedirsə, ayrı heç bir söhbət eləmir. Ancaq elə Allah yolunda dəvəsini qurban kəsdiyindən danışır. Axırda deyirlər:

– Ay Molla, indi böyük bir iş olmayıb ki, sən də Allah yolunda bir dəvə qurban kəsibsən? Baş-qulağımız getdi axı... Bir toyda deyirsən, bir qonaqlıqda.

Molla deyir:

– Toyda da deyəcəyəm, qonaqlıqda da, yasda da, bazarda da, küçədə də... Allah özü İsmayıldan ötrü vur-tut bircə dənə qoyun qurban verib, daha gün yoxdur ki, mollalar o barədə danışmasınlar. İşi o yerə çatdırıb ki, götürüb hələ bir Qurana da yazdırıb. Mən o boyda dəvə kəsmişəm, danışmayım?

Bir gün arvadı Mollaya deyir:

– Molla, bu uşaq səhərdən axşamacan bir dəqiqə də olsun yatmayır. O qədər ağlayır ki, lap baş-beynim gedir. Sən Allah, buna bir duadan, pitikdən yaz, ya davadan-dərmandan elə, bəlkə bir az yata.

Molla tez taxçadan Quranı götürüb deyir:

– Al bu Quranı, uşaq ağlayanda ucadan oxu! O saat yuxulayar.

Arvad soruşur:

– A kişi, quran oxumaqla da uşaq yatarmı?

Molla deyir:

– Arvad, sən bilmirsən. Mən özüm fikir vermişəm ki, həmişə bu Quranı oxuyanda məsciddə olanların hamısı yatır.