Fatih Duman

“Ey nefsim! Seni sen yapan benim, beni de ben yapan sensin. Ya yola gel beraber gidelim ya da yoldan çekil ben Hakka gideyim...”

Lakin asıl soru şu—ki çok evvel vakitte sorulmuş—sen neredesin, kimdesin, kiminlesin?

yazmak eksiltiyor insanı, susmak çoğaltıyor. Ve yazmak can yakıyor.

Sâdi-i Şirâzî diyor ki “Eğer yalnızca dış güzelliği için âşık olduysan birine bil ki senin aşkın derinin güzelliğinedir. Bir parça etin güzelliği için bunca cefa çektiğine, derde katlandığına değer mi?

Mevlana diyor ki “Sen ey gafil! Güneşin vurduğu bir kerpice aşk ediyorsun. Güneş olmasa o kerpiç güzel mi görünür hiç? Ennihayeti bir kara topraktır o da. Sen üzerine güneş değen kerpice değil de ona nurunu veren güneşe bak! Güzel nedir? Gözün gördüğü değil, gönle girendir güzel. Gönülde aşk varsa güzeli aramak niye, güzel olan zaten gelir de bulur seni.”

Âşıklara deli diyorlar, ne masal şey!

Aşk sadece bir gözleri ahuya zebun olmak demek değildir kârî. Aşk inanmak demektir, aşk hayal etmektir, bir maksat uğrunda candan vazgeçmektir, bir mefkûreye can telini bağlayıvermektir. İnandıkların uğruna canını vermektir. “Var”lığına bir delil aramak değildir aşk ve âşıklar bir delil aramazlar ki onlar sebepsiz iman ederler.

dost dediğin dünyada değil.

çay yalnız içilmez. Bir tek kişi dahi olsa sır saklar, inceden ince çay bardakları. Dedim ya yalnız içilmez çay, sohbet yalnız edilmez ve tütün yalnız başına çekildiğinde zihnini dahi kanser eder adamın.

Batıyı anlamakta en çok neden zorlandığımı biliyor musun? Hani biz zannederiz ya; hep ziyade olan, fazla olan Batı’dadır. Biz kimiz ki ondan fazla bir şeyimiz olacak! Biz de yalnızca fakirlik fazla olur, yobazlık fazla olur, hastalık sonra, terör. Kötüler fazla olur biz de hep, kötülük fazla olur. Kötü her ne ise Doğu’dadır, Doğu’dandır ve hatta onlara göre bizim bu kötülüğümüz doğuştandır. Böyle demiyorlar mı? Ben mi yanılıyorum ya da mübalağa mı ediyorum? Etmiyorum kârî, etmiyorum. Hep eksik olan biz, fazla olan onlar.