Ahmet Ümit

Aklımın soylu bulduğu, yüreğimce dalkavukluktur; yüreğimin doğru bulduğuysa aklımca suç. Bir yanım bahar rüzgârı

gibi uçarı, tez canlıdır, öteki yanını kış soğuğu gibi katı, ağır kanlıdır. Bir yanını içimden gelen seslere kulak verir, Öteki yanım öğrendiklerime, bildiklerime.

Bir genç kız, bir çiçeği koparmadan, uzaktan koklayarak nasıl severse, ki çiçek o genç kızı bilmez,

ben seni öyle seviyorum

Yazgıya inanmam, ama olaylar bu düşüncemin yanlışlığını kanıtlamak istercesine ardı ardına sıralanmaya başladığında, bunları kurgulayan biri mi var, diye endişelenmekten de kendimi alamam.

Zaten hayat bir yolculuk değil midir?

Hepsi savaşı kimin kazanacağını değil, kocasının, oğlunun, kardeşinin savaştan dönüp dönmeyeceğini merak ediyordu.

Keşke savaşmadan kardeşim deseydiniz birbirinize diye düşündüm, bekledim.

Yazık değil mi ölen askerlere diye düşündüm, bekledim.

Karanlık... Soğuk havayla iyice ağırlaşan bir karanlık. Uzaklardan şarkılar geliyor kulağına, neşeli kadın sesleri, ayarını yitirmiş sarhoş naraları, biri küfrediyor belki ana avrat, belki ağlıyor biri hıçkıra hıçkıra, belki biri sessizce ölüyor bu gürültünün, bu hengâmenin ortasında. Umurunda değil. Hepsinden sıyrılmış, sadece öfke... Onu tepeden tırnağa titreten, tepeden tırnağa kuşatmış olan öfke... Belki geçtiği bu karanlık sokağın, bu yıllanmış semtin bile farkında değil. Ne şehrin debdebeli günlerinden kalma bu yaşlı mahallenin, ne bu unutulmuş sokağın, ne bu soğuğun ne de bu gecenin. Nereye gittiğini bilmeden yürüyor, nefret tarafından kuşatılmış olarak. Kıskançlık denen o canavar, çelikten pençesine almış yüreğini, ha bire sıkıyor.

Kadınlar, onlarla oynayamazsın... Oynadığını zannedersin ama bir de bakmışsın, asıl oyuncak sen olmuşsun.”

Süt hırası polisin dili damağına dolaştı.

“Bir Barbut'a, bir Nizam'a... Bildiğin orospu yani... Zaten ne demişler, İstanbul'un karısıyla havasına güvenmeyeceksin...”